Το 2010 είχα αποφασίσει να επεκτείνω τις δραστηριότητές μου στην Αθήνα. Άνοιξα γραφείο στο Νέο Ψυχικό, διότι είχα στοχεύσει στο… Παλαιό. Επρόκειτο για την κατασκευή κατ΄ αρχήν ενός μεγάλου κτιρίου κατοικιών (άνω των 600 τμ και με υπόγεια 1200 τμ) σε κεντρικότατο σημείο του Παλαιού Ψυχικού. Θα ακολουθούσε ακόμα ένα. Το Παλαιό Ψυχικό είναι περιοχή αμιγούς κατοικίας και παρεμπιπτόντως το γεωλογικό του υπόβαθρο είναι εξαιρετικά σκληρό· ασβεστόλιθος (= υπέρογκο κόστος εκσκαφών).
Κλείστηκαν οι συμφωνίες – συνεργασίες και αποφάσισα να συναντήσω τον Αλέξανδρο Τομπάζη, ώστε να αναλάβει την αρχιτεκτονική μελέτη του κτιρίου.
Η συνάντηση ήταν πάρα πολύ δημιουργική, εντύπωση μου έκανε το διεισδυτικό βλέμμα του εκλιπόντος, ο οποίος πρόσεχε και την κάθε λέξη, ίσως και κίνηση ή έκφραση.
Με ξενάγησε στο χώρο των γραφείων του και μου εξήγησε και τον τρόπο αξιοποίησης του ηλιακού φωτός, ώστε να επιτυγχάνει λιγότερη κατανάλωση ενέργειας και όχι μόνον… Το κλίμα από επαγγελματικό μετατράπηκε σε φιλικό και επειδή μας χώριζε μια σημαντική διαφορά ηλικίας ο Αλέξανδρος Τομπάζης έγινε δάσκαλος και συνέχισε να μου εξηγεί το σκεπτικό του σχετικά με την βιοκλιματική αρχιτεκτονική.
Συμφωνήσαμε σε όλα (υπάρχει γραπτό τεκμήριο), θα αναλάμβανα τη στατική μελέτη του κτιρίου και φυσικά και την κατασκευή, αφού ήμουν συμμέτοχος στο έργο. Επίσης με φιλοδώρησε με ένα εκ των βιβλίων του (“Η όμορφη καμηλοπάρδαλη…” ο τίτλος του) με ιδιόχειρη αφιέρωση. Αλλά…
Αλλά… στις 23 Απριλίου 2010 ανακοινώθηκε η προσφυγή της Ελλάδος στο μηχανισμό στήριξης. Η συνάντησή μας είχε πραγματοποιηθεί στις 8 Ιουλίου του 2010, αρκετά αργότερα δηλαδή από τον Απρίλιο, αλλά ακόμα δεν είχαμε αντιληφθεί ή συνειδητοποιήσει το μέγεθος της οικονομικής καταστροφής σε κάθε τομέα (κυρίως στην κοινωνία και τη νοοτροπία της), ο οποίος θα επακολουθούσε.
Η συνέχεια γνωστή. Η δίνη παρέσυρε το συνεργάτη μου στο συγκεκριμένο έργο, ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου του με αιωνόβια επιχείρηση, η οποία κατέρρευσε (τίποτα δεν έμεινε πλέον), εμένα αντιστοίχως και αναλογικά, διότι είχα επενδύσει σημαντικά σε αυτό το πλάνο και χθες έφυγε από τη ζωή και ο Αλέξανδρος Τομπάζης, την αρχιτεκτονική – βιοκλιματική μελέτη του δεν ήταν γραπτό να απολαύσουμε.
Αυτή είναι η ζωή… Στη μνήμη του…
Σημ.: Η χθεσινή ανακοίνωση της απώλειάς του ανέσυρε από τη μνήμη μου και όλα τα γεγονότα εκείνης της περιόδου με μάλλον σκληρό τρόπο. Και πάλι όμως… αυτή είναι η ζωή και η ομορφιά της! Γιατί, όπως γράφω και αλλού, υπάρχει και ο θάνατος…
