Πριν από λίγες ημέρες ένας πολύ καλός μου φίλος μου έδωσε μία αξιοσημείωτη και πολύ περίεργη πληροφορία:
Στο Σαραντάπηχο την δεκαετία του 30 υπήρχε ένα πολυτελέστατο ξενοδοχείο μαζί και ένα… αεροδρόμιο! Ομολογώ έμεινα κατάπληκτος. Αεροδρόμιο στο Σαραντάπηχο την δεκαετία του 30; Φοβερό!
Τι είναι όμως το Σαραντάπηχο; Πρόκειται για ένα πολύ ορεινό χωριό στις πλαγιές της Ζήριας στην Κορινθία στα σύνορα με την Αιγιαλεία! Και όταν γράφω πολύ εννοώ πραγματικά πολύ: 1300 μέτρα υψόμετρο. Απ΄ ότι διάβασα πρόκειται για τον 26ο οικισμό, όσον αφορά το ύψος πανελλαδικά!
Δεν το συζητώ με την πρώτη ευκαιρία έτοιμος για… απογείωση! Βέβαια ούτε αεροπλάνο διαθέτω, αλλά ούτε και το αεροδρόμιο πλέον υφίσταται. Δηλαδή καταλαβαίνεις ότι κάποτε εκεί ήταν αλλά ο διάδρομος τώρα έχει και μερικά δένδρα, όχι και τόσο χρήσιμο στοιχείο για μία ασφαλή προσγείωση.
Και χθες με την ευκαιρία κάποιας άλλης υπόθεσης αποφάσισα να συναντήσω την τύχη μου. Αφού δεν άφησα δημόσια υπηρεσία από την Πάτρα έως το Κιάτο να μην την επισκεφτώ, προς το μεσημέρι ανηφόρισα αγάλι-αγάλι για τα Τρίκαλα Κορινθίας. Επειδή προσανατολίζομαι αρκετά καλά δεν λάθεψα και δεν βρέθηκα στα Τρίκαλα Θεσσαλίας. Η διαδρομή, την οποία ακολούθησα ξεκινά από το Ξυλόκαστρο αλλά προτού φθάσεις στα Τρίκαλα πλανάρεις (συγγνώμη στρίβεις) δεξιά και κατευθύνεσαι προς το θαυμάσιο χωριό Καρυά. Το προσπερνάς με λύπη και σε μία άλλη διασταύρωση κάνοντας αναστροφή (όντως 180 μοίρες) βρίσκεις το δρόμο για το Σαραντάπηχο. Μπορείς βέβαια αντίθετα και από το Δερβένι προς την Ευρωστίνη να ακολουθήσεις την διαδρομή και να βρεθείς στο ίδιο σημείο και είναι αυτή η διαδρομή απ’ όπου επέστρεψα.
Μία από τις ωραιότερες ορεινές διαδρομές της Πελοποννήσου και κυρίως… έρημη. Μία Porsche Macan με Αγγλικές πινακίδες μόνο συνάντησα και δυό τρία άλλα μικρά αυτοκίνητα, αλλά όχι στον δρόμο για το Σαραντάπηχο.
Οι προσδοκίες μου ήταν τεράστιες. Τι θα συναντούσα εκεί; Η πραγματικότητα όμως με διέψευσε και μαζί με την ανάγνωση της ιστορίας του χωριού μου προκάλεσε άλλη μία θλίψη, όπως και τόσες ακόμα για αυτήν την θλιβερή νοοτροπία, εξ’ ου και το blue στον τίτλο.
Το χωριό αν και χτισμένο σε καταπληκτική θέση δεν αξίζει. Μάλιστα η πρώτη εικόνα συνοδεύτηκε με κάδους απορριμμάτων και πεταμένα στρώματα… Το ίδιο είναι πολύ κακοχτισμένο αν και υπάρχει και ένα Νορβηγικό ξύλινο σαλέ εκεί. Τα υπόλοιπα σπίτια είναι αστικά κακής αρχιτεκτονικής και πολλά προκατασκευασμένα, ανάξια λόγου.
Σε κάποιες άλλες ορεινές διαδρομές εκτός οπτικής εικόνας είδα κάποια άλλα, αλλά και πάλι το χωριό παραμένει… blue.
Κι όμως αγαπητοί μου φίλες και φίλοι την δεκαετία του 30 χαρακτηριζόταν το St Moritz της Ελλάδος και ήταν ένας τόπος επισκέψεως της υψηλής κοινωνίας της Ευρώπης (και της Αιγύπτου, διότι ακόμα και ο Φαρούκ ήλθε να ξοδέψει κάποιον από τον πλούτο των κακομοίρηδων υπηκόων του εδώ)!
Το ξενοδοχείο “Αναγέννησης” διαφημιζόταν ως το “τελειότερον” της Ελλάδος και υποθέτω πως ήταν. Δίπλα του για την εξυπηρέτηση των πελατών του στα μέσα του 30 κατασκευάστηκε και το αεροδρόμιο. Σκεφτείτε πως αναφερόμαστε σε μία εποχή όπου τα αεροδρόμια σε αυτό το υψόμετρο ήταν σπάνια και φυσικά και η ιδέα της αεροπορικής μετακίνησης ακόμα στα σπάργανα.
Κι όμως αυτό το εμπνεύστηκαν και το δημιούργησαν Έλληνες επιχειρηματίες (Αιγιώτες συγκεκριμένα), το τόλμησαν και επέτυχαν. Επειδή τις πληροφορίες τις άντλησα από διάφορες ιστοσελίδες θα προτιμούσα –και το συνιστώ ανεπιφύλακτα για λεπτομέρειες- να τις επισκεφτείτε, αφού δεν δύναμαι να διασταυρώσω ακριβώς τα σχετικά στοιχεία.
Και φυσικά παραμένει η βαθιά θλίψη μου για την σημερινή κατάντια της χώρας.
Όταν οδηγώ σε έρημους ορεινούς χωματόδρομους βιώνω μία μοναδική αίσθηση ελευθερίας, συνάμα και –προσέξτε το αυτό- κυριαρχίας. Αυτός ο τόπος είναι δικός μου, δεν λογοδοτώ γιατί κυκλοφορώ εκεί. Κι αυτός ο δρόμος διανοίχτηκε από κάποιους άλλους ανθρώπους επίσης της χώρας μου, για να μπορούμε όλοι να τον χρησιμοποιούμε.
Κι αυτόν τον τόπο ΔΕΝ τον αγαπάμε. Και στα πανέμορφα δάση της πολιτείας του Vermont έχω οδηγήσει αλλά δεν είναι καθόλου το ίδιο. Γιατί είσαι εκεί; Ποιος είσαι εσύ; Ενώ στη Ζήρια ποιος θα με ερωτήσει, τι;
Και μαζί με αυτές τις σκέψεις μου έρχονται στου νου κι άλλες ακόμα πιο μαύρες για τη συνέχεια. Αλλά όπως αυτός ο δρόμος, τον οποίον ακολουθείς γνωρίζεις πως θα σε οδηγήσει κάπου, κάπως ανάλογα σκέφτομαι πως πρέπει να συνεχίσεις να προχωράς.
