Χθες το πρωί, όπως οδηγούσα σε μία μάλλον λαϊκή περιοχή παρατηρώ από μακριά έναν πατέρα περίπου 35 ετών με το κοριτσάκι του να στέκονται δίπλα σε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο των τελών της δεκαετίας του ’80 και να το περιεργάζονται.
Δεν θα γράψω τύπο και μάρκα αλλά τιμή: 900 ευρώ. Ένα μεσαίο αυτοκίνητο κόκκινου χρώματος με πολύ καλή φήμη και πάντοτε επιθυμητό. Μόνο που αυτό ήταν αρκετών… δεκαετιών!
Δεν είδα τα πρόσωπά τους, αλλά πρόσεξα τις κινήσεις τους. Ο πατέρας κοίταζε με προσοχή μέσα από το τζάμι την θέση του οδηγού ενώ το κοριτσάκι του 12 ετών περίπου όπως ήταν λεπτό μέσα σε ένα κόκκινο παντελόνι και μία άσπρη μπλουζίτσα στεκόταν κοιτάζοντας και έδειχνε να συμμερίζεται πλήρως τις σκέψεις του μπαμπά της:
Το όνειρο της απόκτησης αυτού του αυτοκινήτου!
Η σκηνή ήταν τόσο συγκινητική, τόσο πλούσια σε συναισθήματα και αναρωτήθηκα εάν ποτέ θα μπορούσε να σκηνοθετηθεί. Μόνο φιγούρες, μόνο κινήσεις αλλά εντελώς σαφές και ξέχειλο το συναίσθημα και το όνειρο…
Κι αυτό το όνειρο, κόστιζε 900 ευρώ…
Κι όμως, το πραγματικό όνειρο, το οποίο έβλεπα ξεκάθαρα και δεν ήταν καν όνειρο ήταν οι προσδοκίες ενός ανθρώπου μάλλον της εργατικής τάξης με χαρακτηριστικό ντύσιμο αλλά με τη στάση του σώματος να δείχνει αξιοπρέπεια και μία σπουδαία σχέση με το παιδί του.
Πόσο κοστίζει ΑΥΤΟ το όνειρο;
