Ποιες είναι οι “ασφαλέστερες” πέτρες σε αυτήν την Μεσαιωνική πέτρινη τοιχοποιία; Προσέξτε τώρα. Οι ανώτερες είναι οι καλύτερες από πλευράς θέας και πιέσεων. Ο αέρας τις χαϊδεύει και ο ήλιος τις λούζει. Όσο όμως κατεβαίνουμε τόσο οι πιέσεις αυξάνονται και ο ήλιος και ο αέρας λιγοστεύουν. Οι τελευταίες κοντά στο έδαφος όμως είναι εκείνες, οι οποίες θα παραμείνουν, όπως συμβαίνει και σε όλα λίγο-πολύ τα ερείπια αρχαίων κτισμάτων.
Οι πρώτες τη τάξει με τον πρώτο σεισμό ή από μία φυσική λαίλαπα θα αποκολληθούν και θα χαθούν και κανείς δεν θα τις αναζητήσει ούτε καν θυμηθεί. Οι τελευταίες όμως θα είναι ίσως για πάντα εκεί, ακόμα και εάν καλυφθούν από τα χώματα…
Ισχύει για τον πλούτο, την εξουσία, την κοινωνία αλλά ΚΥΡΙΩΣ για τις αξίες της ζωής. Και μην κρίνετε από αυτόν τον τοίχο. Τα προηγούμενα είναι πολύ περισσότερο εύθραυστα…
Και το (πολύ) ωραίο της υπόθεσης; Οι πέτρες όσο συμπιέζονται τόσο μεγαλύτερη αντοχή αποκτούν! Το τελευταίο μπορεί και να εκληφθεί και ως προειδοποίηση…
Τα καλύτερα όμως είναι τα χόρτα! Αυτά δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Ούτως ή άλλως η διάρκεια της ζωής τους είναι μηδαμινή σε σχέση με τις πέτρες. Τι έχουν να χάσουν από το να φυτρώσουν και να κυριαρχήσουν έστω για ελάχιστο χρονικό διάστημα; Ομορφαίνουν και τον τοίχο!
