Περί Ονείρων…

Ίσως δεν το γνωρίζετε, αλλά έχω μία ιδιότητα, πείτε το χάρισμα, οτιδήποτε: μπορώ να εξηγώ τα… όνειρα… (προσοχή λοιπόν… μην μου τα πείτε, διότι θα μάθω πολλά για εσάς)! Χθες λοιπόν το βράδυ είδα σε κάποια στιγμή το τέλος μίας ταινίας του Ιντιάνα Τζόουνς (Ο Ιντιάνα Τζόουνς και ο ναός του χαμένου θησαυρού). Το ενδιαφέρον σημείο εστιάζεται στην τελευταία σκηνή δράσης, όπου ο Ιντιάνα εγκλωβίζεται στη μέση μίας “αιωρούμενης” γέφυρας μεταξύ των Ινδών στρατιωτών και του “χάους”… Τότε επειδή στα χέρια του κρατά ένα κοφτερό γιαταγάνι, τυλίγει το πόδι του σε ένα σχοινί και κάνει την απονενοημένη κίνηση: κόβει τα σχοινιά της γέφυρας και όλοι μαζί αλλάζουν τις σχετικές τους θέσεις. Άλλοι μετατρέπονται σε γεύμα στα στόματα των ωραίων κροκοδείλων –πολύ καλή η σκηνή αυτή, γιατί οι κροκόδειλοι είχαν αυτό το μοχθηρό, αλλά και χιουμοριστικό ύφος!-, άλλοι τσακίζονται στα βράχια και άλλοι κρέμονται από την γέφυρα (μεταξύ αυτών φυσικά και ο Ιντιάνα). Άλλαξαν πλέον τα δεδομένα… Πριν εγκλωβισμένος, τώρα σε δύσκολη πάλι θέση, αλλά… αιωρούμενος! Δεν είναι το ίδιο…

Πως συνδυάζονται τα προηγούμενα με τα όνειρα… Χθες είδα (μεταξύ πολλών) ένα όνειρο στο οποίο έπρεπε να περάσω (αναγκαστικά) έναν εξοχικό δρόμο, όπου με τρόμο ανακάλυψα πως είχε πολλά… φίδια… Ξαφνικά ενώ υποψιάστηκα την ύπαρξή τους, άρχισα να τα βλέπω να εμφανίζονται ένα, δύο, πάρα πολλά! Κάποια στιγμή το μονοπάτι έγινε “κινούμενο” από τα φίδια κι εγώ έπρεπε να προχωρήσω… Τότε μου ήλθε στο μυαλό (του ονείρου) η εξής σκέψη: “Αφού δεν μπορείς να το αποφύγεις χόρεψε επάνω του” και χωρίς να το πολυκαταλάβω, “χορεύοντας” πέρασα μέσα από την κινούμενη φιδίσια άμμο, χωρίς να με αγγίξει κανένα… Ωστόσο μετά δεν μπορούσα να διακρίνω τα φίδια… αλλά η ουσία ήταν πως… πέρασα! Στο όνειρο είχε και κάποιες άλλες “ενοχλητικές” λεπτομέρειες, όπως μία ξαπλωμένη “κατσίκα”, η οποία όμως δεν έδειχνε να ενοχλείται από τα φίδια, καθώς και κάποια από αυτά να αλλάζουν δέρμα! Παρεμπιπτόντως το χρώμα τους ήταν ανοιχτό γκρι, όπως της ασφάλτου…