Υπάρχει μία Ελληνική ταινία, της οποίας ο τίτλος μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή (εάν ψάξω λίγο στην ταινιοθήκη μου θα τον θυμηθώ), η οποία εκτυλίσσεται σε ένα παραδοσιακό χωριό. Εκεί ο τύπος–μετανάστης και “καλό παιδί” κατά τη συνήθη διάλεκτο επιστρέφει από τη Γερμανία και “γουστάρει” την 16χρονη μαθήτρια κόρη κάποιου συγχωριανού του.
Αυτή παρ΄ όλο που το καλό παιδί έχει φέρει κάποια φράγκα και μία καινούργια μπεμβέ, δεν τον θέλει. Κάποιος άλλος συγχωριανός του του προτείνει τη λύση: να την “χαλάσει” (όπως χαρακτηριστικά αναφέρει), προκειμένου να την εξαναγκάσει να τον παντρευτεί. Όντως με ένα τέχνασμα (δήθεν της τυχαίας συνάντησης και της μεταφοράς της στο σχολείο) την παρασύρει και την… “χαλάει”.
Το γεγονός μαθαίνεται στο χωριό και οι γονείς της προκειμένου να ξεπλύνουν τη ντροπή και να τηρήσουν τις παραδόσεις επιμένουν να παντρευτεί το “καλό παιδί”. Κι αυτή με μία πολύ καλή απόδοση του ρόλου της να δηλώνει:
“Εγώ πάντως τον Χ δεν τον θέλω και δεν τον παντρεύομαι!”
Και όντως δεν τον πήρε και εκείνος πήρε τον “πούλο” και έφυγε για την ξενιτιά ενώ εκείνη έμεινε “χαλασμένη” να συνεχίσει στην Αθήνα τη ζωή της. Δε θυμάμαι τώρα ακριβώς τις λεπτομέρειες, μη με παρεξηγήσετε.
Αυτά να εορτάζετε και εννοώ τη δήλωση της ελευθερίας επιλογής μίας γυναίκας και όχι τις ξενόφερτες, ξενέρωτες γλυκανάλατες ανοησίες τύπων Ροδόλφου Βαλεντίνου, κοινών ερειπίων της ζωής.
