Ώρες-ώρες παιδιά νοιώθω σαν τον Ρόμμελ, τον Γερμανό στρατάρχη του Αφρικανικού Σώματος (Afrika Korps). Μετά από κάθε νίκη του στην έρημο της Βορείου Αφρικής έμενε με λιγότερο αριθμό στρατιωτών και αρμάτων. Και συνέχιζε τις νίκες μέχρις ότου έμεινε με ελάχιστο ανθρώπινο και στρατιωτικό υλικό. Δεν του αναπλήρωναν τις απώλειες. Και όταν ηττήθηκαν τα στρατεύματα του στο Ελ Αλαμέιν ο ίδιος δεν ήταν παρών (ήταν στην Γερμανία).
Τα σκεπτόμουν σήμερα το πρωί αυτά, διότι η επέκταση των δραστηριοτήτων στον εκδοτικό και κινηματογραφικό χώρο αποτελεί μάλλον αδίκημα, το οποίο πρέπει να φορολογηθεί κατά την Ελληνική πολιτεία ασχέτως εάν δεν υπάρχουν ακόμα έσοδα. Διότι ενώ η κύρια δραστηριότητα του Πολιτικού Μηχανικού αποτελεί υπηρεσία τα άλλα είναι καθαρά επιχειρηματικές δραστηριότητες και υφίστανται την “φροντίδα” της• τούτο διότι χθες “φιλοδωρήθηκα” με φόρο για αμοιβές, τις οποίες φυσικά ποτέ δεν εισέπραξα (είναι προκαταβολή βέβαια, η οποία θα συμψηφισθεί, αλλά δεν παύει να είναι τώρα απαιτητή)
Και μέσα σε όλα αυτά, ανοίγω την Πελοπόννησο και διαβάζω την στήλη “Στον Κόσμο του Βιβλίου” της πολυαγαπητής μου Κρίστυς Κουνινιώτη Christi Couninioti Και διαβάζω μία δροσερή και πολύ όμορφη κριτική για το “Σαν όνειρο σαν ψέμμα”! Και ξαφνικά ξεχνώ τα προηγούμενα και χαίρομαι διότι αν μη τι άλλο δεν είμαι σαν τον Ρόμμελ, διότι κατέφθασαν ψυχολογικές ενισχύσεις.
Ειλικρινά σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ Κρίστυ, διότι με την πένα σου εντόπισες ακριβώς την ουσία και την ομορφιά του βιβλίου του πατέρα μου. Και έδωσες μία γνήσια αισιόδοξη πνοή έναρξης του μηνός Μαρτίου! Διαβάστε την και θα αλλάξει την ημέρα σας και όχι μόνον!
Σημ. Ελπίζω οι “θεωρητικές” ομοιότητες με τον Ρόμμελ να περιοριστούν στις νίκες του και όχι στο τέλος του!