Η (κυριολεκτικά) τελευταία φράση, με την οποίαν κλείνει η κιν/κή ταινία “The Brutalist” (κριτική της οποίας θα δημοσιεύσω εν ευθέτω χρόνο) είναι η εξής:
“Δεν έχει σημασία τι προσπαθούν να σας πείσουν οι άλλοι, σημασία έχει ο προορισμός, όχι το ταξίδι.”
Αυτό από το στόμα μίας Εβραίας επιζήσασας του Ολοκαυτώματος.
Από την άλλη το διάσημο ποίημα του Κων/νου Καβάφη, το οποίο δημοσιεύτηκε το 1911 και το οποίο ολοκληρώνεται με την παρακάτω στροφή:
“Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θα ‘βγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.”
Δεν είμαι βέβαια φιλόλογος, αλλά θυμάμαι χαρακτηριστικά στις λογοτεχνικές αναλύσεις πόσο εκθειαζόταν το γεγονός του ταξιδιού και ελάχιστα εάν ο προορισμός ήταν αυτός, τον οποίον προσδοκούσες. Σημασία εδώ είχε το ταξίδι και αυτό αποτελεί πλέον μία εδραιωμένη πεποίθηση της Ελληνικής κοινωνίας.
Βέβαια για να το επεκτείνω και να το απομακρύνω από τον δυισμό (μανιχαϊσμό) θα μπορούσα να γράψω, γιατί όχι ΚΑΙ ο προορισμός αλλά ΚΑΙ το ταξίδι; Στη ζωή όμως αυτό σπανίως είναι εφικτό και θα πρέπει να επιλέξεις εάν θα θυσιάσεις το ταξίδι προκειμένου να επιτύχεις το στόχο σου ή το αντίστροφο. Και κατά τη γνώμη μου είναι οι λεγόμενες “θυσίες”, τις οποίες πικρά αποδεχόμαστε προκειμένου να επιτύχουμε, αυτό, το οποίο επιθυμούμε.
Και πολλές φορές ωστόσο (το μάλλον σύνηθες) και θυσίες κάνουμε και ο στόχος ΔΕΝ επιτυγχάνεται. Ούτε ταξίδι λοιπόν ούτε και προορισμός. Αλλά ΚΑΙ αυτό αποτελεί κομμάτι της ζωής μας.
Προσωπικά επιλέγω σαφώς τον προορισμό, ανεξαρτήτως κόστους ταξιδιού με την παραδοχή όμως πως ενδεχομένως ούτε και αυτόν θα επιτύχω… Μία ειλικρινής νομίζω συμφωνία.
