Ο ευκολότερος τρόπος να αυτό-εγκλωβιστείς είναι να χαθείς στο δισδιάστατο μονοπάτι της λογικής. Είναι η λογική του διλήμματος, όπου δεν εμφανίζεται καμία άλλη επιλογή πέραν των δύο: άσπρο – μαύρο.
Αυτού του είδους την λογική εγγενώς διαθέτει η συντριπτική πλειοψηφία διότι γαλουχήθηκε με αυτήν. Αυτή η λογική είναι και η αγαπημένη των πολιτικών, οι οποίοι συνθέτουν τα επιχειρήματά τους και τα συνθήματα τους αναλόγως.
Από το “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ – το ίδιο συνδικάτο” έως το “Κι ο άλλος τι θα κάνει” η μέθοδος είναι μία, μοναδική και τελικά αλάνθαστη! Ο εγκλωβισμός της σκέψης!
Αλλά εφαρμόζεται πάντα; Και πως θα ήταν στην περίπτωση της Βόρειας Κορέας και του παρανοϊκού Κιμ. Για να δούμε.
Σκέπτομαι τώρα σαν Αμερικάνος, σύμβουλος εξωτερικής πολιτικής:
Θέλουμε να εξαλείψουμε τον Κιμ. Εάν όμως επιτεθούμε πρώτοι και αιφνιδιαστικά ολόκληρος ο Κόσμος θα μας κατηγορήσει κατά τα γνωστά “φονιάδες των λαών ”, κλπ.
Εάν αφήσουμε τον Κιμ και κάποια στιγμή επιτεθεί ναι μεν η Βόρεια Κορέα θα εξαλειφθεί αλλά θα υπάρξουν απώλειες είτε στην Ιαπωνία είτε σε Αμερικανικό έδαφος κάτι το οποίο είναι παντελώς απαράδεκτο.
Υποθέτουμε πως ο Κιμ δεν είναι τόσο παρανοϊκός να το κάνει, διότι γνωρίζει πως θα πάψει να υφίσταται και εδώ η παράνοια του ξαφνικά… εκλογικεύεται.
Αλλά όμως μας ενοχλεί τόσο πολύ και από τα λόγια του (απειλές) και από τα έργα του και ένα χιλιοστό μας κρατά από την πρώτη σκέψη (της επίθεσης).
Δίλημμα λοιπόν! Ή μήπως όχι;
Εάν όμως προκαλέσουμε τον αγαπητό μας Κιμ να κάνει την πρώτη κίνηση και ο πύραυλος ή οι πύραυλοι του εκραγούν μόλις ξεκινήσουν επάνω από το κεφάλι του, τότε και δεν είμαστε εμείς οι επιτιθέμενοι και ο Κιμ με το καθεστώς του πηγαίνουν στον άλλο κόσμο και αυτοτιμωρούνται διότι οι ίδιοι έσκαψαν το λάκκο με τα χέρια τους (ο οποίος προοριζόταν για άλλους). Ενώ εμείς δεν κάναμε τίποτα!
Συνεπώς το ζήτημα αναγάγαται στο ερώτημα: Διαθέτουμε αυτήν την τεχνολογία και εάν όχι μπορούμε να την εξελίξουμε και σε πόσο χρόνο;
Ιδού η απορία!
Αλλά αυτό το ερώτημα ας αφήσουμε να απασχολεί τον Κιμ και όχι εμάς!
Σημείωση 1: (για όσους ενδιαφέρονται περισσότερο). Στην περίπτωση της Σοβιετικής Ένωσης αυτό δεν ήταν εφικτό (σε έναν βαθμό, διότι υπάρχουν και οι δορυφόροι) και οι πάμπολλες βάσεις των πυραύλων ήταν στο κέντρο της αχανούς Σιβηρίας. Επίσης είναι και το θέμα των υποβρυχίων.
Η Βόρειος Κορέα όμως είναι “ανοιχτή” από παντού.
Σημείωση 2: Δεν εξετάζω ζητήματα ηθικής.
Σημείωση 3: Προφανώς υπάρχουν και άλλοι τρόποι, όπως τα δηλητηριασμένα σοκολατάκια, αλλά προτίμησα να εξετάσω μία περισσότερο επικίνδυνη και ακραία εκδοχή.
Σημείωση 4: Απεγκλωβιστείτε πάραυτα από αυτού του είδους την λογική.
