Μετά από πολλά χρόνια “ανομβρίας”, κάπως κατάφερα να ισορροπήσω τα πράγματα τον Ιούνιο του 2018. Κάπως, όχι καλά, αλλά καλύτερα από πολλούς άλλους Ιούνιους…
Στις 30 Ιουνίου (2018) είχα μία αίσθηση ευφορίας. Χρονίζοντα θέματα είχαν επιλυθεί… Είχα τόσο ανάγκη από δύο-τρεις ημέρες ηρεμίας, ώστε αποφάσισα να χαλαρώσω λίγο. Επιτέλους σκέφτηκα! Ένας Ιούλιος μετά από πολλά χρόνια να τον απολαύσω. Είναι και ο μήνας των γενεθλίων μου στην τελική!
Δεν πρόλαβε να μπει και στις 2 του μηνός άρχισαν τα προβλήματα. Από εκεί και μετά κάθε μέρα και ένα καινούργιο πρόβλημα. Λες και ήταν προγραμματισμένο. Ήδη πριν τις 12 (ημέρα των γενεθλίων μου στα 55) είχαν όλα εκτροχιαστεί. Σχεδόν διαλύονταν.
Το δεύτερο δε μισό από 15 έως 31 με αποκορύφωμα την τελευταία του εβδομάδα από 23 κια μετά απέκτησαν μορφή χιονοστιβάδας (κι ας είχε και ζέστη). Ηταν ένας γ@μημένος Ιούλιος και δεν σας έχω γράψει τίποτα για να καταλάβετε πόσο γ@μηένος ήταν. Εντάξει! Όταν μου συμβαίνει κάτι δεν μου φταίνε οι άλλοι σε τίποτα, άσε να τα περάσω μόνος μου.
Από ένα σημείο και μετά αποφάσισα να μην επικοινωνήσω με κανέναν μέχρι να περάσει. Δεν αστειεύομαι. Θα μιλήσω σκέφτηκα μετά τις 31 Ιουλίου. Σοφή απόφαση (;) χμ…
Η 1η Αυγούστου ξημέρωσε ελπιδοφόρα. Φάνηκε φως στον ορίζοντα! Κάπως προχώρησαν τα πράγματα. Ένιωσα μιά ευφορία και πάλι! Δεν πρόλαβε να περάσει και αυτή η ημέρα και “έσκασαν” καινούργια. Ε, όχι και ο Αύγουστος γ@μημένος! Αρκετά! Να πάνε όλα στον devil!
Σήμερα λοιπόν σκεφτόμουν πώς είχα μάθει την ζωή και πώς την βρήκα.
Στο σπίτι μου, οι γονείς μου είχαν μία “σειριακή” αίσθηση των προβλημάτων. Τι εννοώ. Ο πατέρας μου κυρίως επειδή ήταν δημόσιος υπάλληλος είχε την ψυχολογία της κανονικότητας του μισθού σε κάθε ζήτημα. Πως δηλαδή υπήρχε μία ομαλή ροή, όπου εμφανιζόταν ένα πρόβλημα, ένα εμπόδιο, το οποίο προκαλούσε μία πολύ άβολη κατάσταση, στην πορεία έφευγε και συνεχιζόταν η ομαλότητα. Κάπως σαν τον μισθό, ο οποίος στις 15 και 31 έλυνε τα όποια συσσωρευμένα προβλήματα, έως τα επόμενα.
Εμένα η “κανονικότητα” μου την δίνει. Δεν μπορώ να λειτουργήσω σε ομαλές συνθήκες. Συνεπώς ούτε για αστείο δεν σκεφτόμουν την λογική του μισθού.
Ξεκίνησα την επαγγελματική μου ζωή όμως έχοντας στον νου την εμπειρία του μισθού. Πως δηλαδή τα προβλήματα έρχονται το ένα μετά το άλλο (σειριακά), πως πρέπει να τα λύνεις και μετά να ζεις σε νιρβάνα ηρεμίας.
Αλλά από την πρώτη ημέρα αυτό ΔΕΝ συνέβη! Προτού καν το καταλάβω είχα συσσωρεύσει δέκα φαινομενικά άλυτα προβλήματα! Και το χειρότερο; Έπρεπε να… πρέπει να ζήσω μαζί τους! Δεν επρόκειτο για εύκολες περιπτώσεις, αλλά για μακροχρόνια ζητήματα, τα οποία θα με ακολουθούσαν για χρόνια.
Κι έτσι μία πολύ ωραία πρωία έμαθα να ζω φορτωμένος σαν γάιδαρος με δέκα τσουβάλια φορτία στην πλάτη μου. Ειλικρινά από την πρώτη ημέρα έως σήμερα εάν δεν ήταν δέκα, ήταν οκτώ στην καλύτερη περίπτωση και απροσδιόριστα στην χειρότερη. Και από τότε έμαθα να δημιουργώ όχι σαν φοράδα στους αγρούς, αλλά σαν γαϊδούρι στα ορεινά μονοπάτια. Υπομονετικά και με εκατό κιλά τσουβάλια φορτίο στην πλάτη μου.
Φέτος τον Ιούλιο (εννοώ στην αρχή του) πίστεψα βλακωδώς πως πέταξα καμιά πεντάδα! Τι φανταστικά σκέφτηκα! Ήδη όμως στις 2 Ιουλίου είχα… δεκαπέντε! Και ενώ ξανα-πίστεψα βλακωδώς στο τέλος πως επέστρεψα στα συνήθη… δέκα με την άφιξη του Αυγούστου πάρε άλλα δύο-τρία!
Κι όμως παιδιά! Αυτή είναι η φύση των προβλημάτων και της ζωής.
Νομίζεις πως για να κερδίσεις πρέπει να είσαι καθαρόαιμο άλογο, να σε φροντίζουν και να τρέφουν σωστά για να βγεις στον ιππόδρομο και να τους νικήσεις όλους.
Οποία ουτοπία!
Δίπλα στα Αραβικά καθαρόαιμα εσύ είσαι ένας γάιδαρος με δέκα τσουβάλια στην πλάτη ενώ βγαίνεις στην αρένα και πρέπει να τρέξεις γρηγορότερα από τα πανέμορφα άτια!
Χωρίς πέταλα (ευτυχώς εδώ), χωρίς υψηλής ποιότητας σανό, με έναν σταβλάρχη τύραννο (στην ζωή αναφέρομαι όχι σε πρόσωπο), σκέτο γαϊδούρι με φτωχής ποιότητας λιγοστή τροφή και συνάμα και… γαϊδούρι άντε τρέχα!
Κι όμως!
Εκεί που είσαι τελευταίος και καταϊδρωμένος βλέπεις με έκπληξη τα άλογα να κουράζονται, αφού φυσικά σε έχουν κερδίσει κατά κράτος και να σταματούν στην γραμμή τερματισμού εξουθενωμένα. Ενώ εσύ δεν γνωρίζεις καν την έννοια του τέρματος. Είσαι γαϊδούρι και προχωράς με όλα σου τα φορτία. Και συνεχίζεις και συνεχίζεις και συνεχίζεις!
Στην πραγματικότητα παιδιά όλα τα άλογα είναι στο μυαλό σου. Νομίζεις πως υπάρχουν, ενώ γύρω σου είναι μόνο άλλα γαϊδούρια και μάλιστα με πολύ περισσότερα τσουβάλια στην πλάτη τους. Και όχι μόνον αυτό. Και με σπασμένα πόδια και άγρια βασανισμένα και άγρια ταλαιπωρημένα. Τα άλογα και οι φοράδες είναι στην φαντασία σου.
Και δεν υπάρχει ούτε και ιππόδρομος. Πολύ στενά μονοπάτια δίπλα σε γκρεμούς υπάρχουν.
Κι αν τυχόν πλανηθείς και πιστέψεις πως “ηρέμησες”, μεγαλοπρεπώς θα διαπιστώσεις πως… νόμισες.
Και τότε θα ανακαλύψεις πως η ομορφιά της ζωής δεν είναι χωρίς τα φορτία, αλλά ΜΕ τα φορτία!
Αρκεί να σκεφτείς πως τα τσουβάλια περιέχουν χρυσάφι και όχι άμμο. Η χρυσάφι μέσα στην άμμο. Η ό,τι και να περιέχουν…
Ηταν ένας γ@μημένος Ιούλιος αυτός και δεν έχει σημασία πόσο γ@μημένος θα είναι ο Αύγουστος.
Προχώρα! Για όπου κι αν πας θα φτάσεις!
Να χαίρεσαι με αυτό, το οποίο ζεις. Όχι με αυτό, το οποίο νομίζεις πως θα χαιρόσουν εάν το ζούσες. Γιατί απλά… δεν υπάρχει!
