Πολύ συχνά θυμάμαι τις συζητήσεις με τον πατέρα μου σχετικά με τις στατιστικές. Το γνωστό με το κοτόπουλο “στατιστική σημαίνει πως ένας τρώει ένα κοτόπουλο, ο άλλος κανένα, άρα και οι δύο έφαγαν από μισό” είναι χαρακτηριστικό.
Οι αριθμοί είναι ένας ωραίος τρόπος συγκεκαλυμμένου ψεύδους ή παραπλάνησης. Τούτο διότι οι αριθμοί περιβάλλονται από την υποτιθέμενη εγκυρότητα της φράσης “μα το λένε οι αριθμοί”.
Στην Ινδία πρόσφατα τελέστηκε ο γάμος του 28χρονου Ανάντ, γιού του Μουκές Αμπάνι, ο οποίος είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος της Ινδίας, ίσως και της Ασίας και 11ος παγκοσμίως με προσωπική περιουσία 122 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Όχι και άσχημα.
Για το γάμο του γιού του ξόδεψε 600 εκ. δολάρια, κάτι το οποίο προκάλεσε αριθμό σχολίων στα δυτικά τουλάχιστον μέσα (δεν γνωρίζω ακόμα να διαβάζω Χίντι) να δω τι γράφουν οι εκεί εφημερίδες. Πάντως μην προκαταβάλετε το σκεπτικό, διότι πρόκειται για διαφορετικό πολιτισμό και η νοοτροπία είναι διαφορετική.
Τώρα για να δούμε έναν μέσο γάμο στην Ελλάδα. Βέβαια δεν μπορώ να γνωρίζω, διότι όπως λέει η λαϊκή σοφία “εάν δεν χτίσεις σπίτι και δεν παντρέψεις παιδί, δεν είδες τίποτα”. Για το πρώτο κάτι έχω να σχολιάσω, αλλά για το δεύτερο όχι. Πάντως απ’ όσο μπορώ να εκτιμήσω πρέπει ένας γάμος μίας μέσης οικογενείας με ετήσιο εισόδημα έστω 50 χιλιάδων ευρώ και ας υποθέσουμε αποταμιεύσεων άλλων 50,000 (τώρα υποθέσεις κάνω) κοστίζει από 5 έως 10 χιλιάδες ευρώ χωρίς εξεζητημένες δαπάνες, διότι όριο προς τα επάνω δεν υφίσταται.
Προσέξτε τώρα.
Ελληνικός γάμος κόστους 5,000 ευρώ με περιουσία 50,000 ευρώ και ετήσιο εισόδημα 50,000 ευρώ σε ποσοστό 5,000/50,000 = 10%.
Γάμος Αμπάνι κόστους 600,000,000 δολαρίων με περιουσία 122,000,000,000 (122 δισεκατομμυρίων δολαρίων) και ετήσια έσοδα των επιχειρήσεων του 110 δισεκατομμύρια και έχουμε 600,000,000/122,000,000,000 = 0,49%.
Εν κατακλείδι ο Αμπάνι ξόδεψε για τον γάμο του γιού του μόλις το μισό τοις εκατό της περιουσίας του (αλλά δεν τον λες και τσιγγούνη), ενώ ο μέσος Έλληνας το 10%, δηλαδή 20 φορές περισσότερα!
Το πραγματικό όμως ζήτημα είναι η κατανομή του πλούτου και πώς μπορεί ένας μόνο άνθρωπος να κατέχει τόσο πλούτο ενώ δισεκατομμύρια άλλοι να μην έχουν ούτε τα προς το ζην. Αλλά ούτε και αυτή είναι η σωστή προσέγγιση, διότι ποιό θα ήταν το όριο του πλούτου, θα μπορούσε να υπάρχει; Μάλλον όχι.
Χμ… δύσκολα ερωτήματα.
Όπως έχω τονίσει σε παλαιότερο video μου ο πλούτος δεν έχει να κάνει με την κατανομή του, αλλά με την πρόσβαση στα μέσα παραγωγής. Εάν όλοι ξαφνικά αποκτήσουν ένα βράδυ από έστω 1 εκ ευρώ δεν θα περάσουν λίγοι μήνες και πάλι θα προκύψει μία τεράστια ανακατανομή.
Το να ΜΗΝ σου επιτρέπεται όμως η πρόσβαση στα μέσα απόκτησης πλούτου (κάτι, το οποίο πλέον είναι ο κανόνας) και επιπλέον να υποστηρίζεις και αυτούς, οι οποίοι σε εμποδίζουν, ΕΔΩ είναι το πρόβλημα.
Να ζήσουν τα παιδιά και να ευτυχίσουν και ειλικρινά το γράφω, διότι με το γάμο των 600 εκατομμυρίων μου έδωσαν την αφορμή για αυτές τις σκέψεις.
