Μικρότερος μου άρεσε για κάποιον ανεξήγητο λόγο η Αλέκα Κανελλίδου. Την έβρισκα περισσότερο εστέτ (κάποιος, ο οποίος καταλαβαίνει και απολαμβάνει την ομορφιά στις τέχνες ή στη φύση και αδιαφορεί για πρακτικά ζητήματα) παρά τραγουδίστρια. Αυτό όμως μόνο στο μυαλό μου. Απέπνεε πάντως μία αριστοκρατικότητα και σε συνδυασμό με την προηγούμενη ανάρτηση μου, μου έφερνε μνήμες, όταν ίππευα τα άλογα μου στο κτήμα του Πύργου της Βουργουνδίας (μετάφραση: πού πα ρε Καρα-Τεύκρο, τράβα να αρμέξεις καμιά προβατίνα στο μαντρί σου). Κυρίως όμως το “Άσε με να φύγω” με άγγιζε περισσότερο. Ωστόσο αυτό το τραγούδι τα τραγουδούσε και η Τζένη Βάνου, η οποία ήταν μοναδική και ασυναγώνιστη. Ως εκ τούτου αναρτώ κάποιο άλλο της Κανελλίδου, το οποίο επίσης είναι από τα αγαπημένα μου.
Μπορεί επίσης να σας αρέσει
Οι Αυγουστιάτικες νύχτες στην πόλη μου αρέσουν πάρα πολύ. Λιγότερη κίνηση στους δρόμους, καταστήματα, τα οποία άλλες ημέρες του χρόνου σφύζουν από […]
Το 1971 ο πατέρας μου εξέδωσε μία ιστορική μελέτη με άγνωστα κείμενα και άλλα έγγραφα για το χωριό του. Το Βερσίτσι (αυτή […]
Εάν ερωτήσετε όσους έχουν ολοκληρώσει την πολύ σκληρή εκπαίδευση της Σχολής Αλεξιπτωτιστών τι απαιτείται περισσότερο να διαθέτει κάποιος για να ανταπεξέλθει στις […]
Το zoom meeting (συνάντηση) για την κλήρωση της πέννας Parker έληξε μέσα σε πολύ όμορφο κλίμα και μας προκαλεί πλέον για επαναληπτικές […]