Μικρότερος μου άρεσε για κάποιον ανεξήγητο λόγο η Αλέκα Κανελλίδου. Την έβρισκα περισσότερο εστέτ (κάποιος, ο οποίος καταλαβαίνει και απολαμβάνει την ομορφιά στις τέχνες ή στη φύση και αδιαφορεί για πρακτικά ζητήματα) παρά τραγουδίστρια. Αυτό όμως μόνο στο μυαλό μου. Απέπνεε πάντως μία αριστοκρατικότητα και σε συνδυασμό με την προηγούμενη ανάρτηση μου, μου έφερνε μνήμες, όταν ίππευα τα άλογα μου στο κτήμα του Πύργου της Βουργουνδίας (μετάφραση: πού πα ρε Καρα-Τεύκρο, τράβα να αρμέξεις καμιά προβατίνα στο μαντρί σου). Κυρίως όμως το “Άσε με να φύγω” με άγγιζε περισσότερο. Ωστόσο αυτό το τραγούδι τα τραγουδούσε και η Τζένη Βάνου, η οποία ήταν μοναδική και ασυναγώνιστη. Ως εκ τούτου αναρτώ κάποιο άλλο της Κανελλίδου, το οποίο επίσης είναι από τα αγαπημένα μου.
