Όταν επιστέφω από τα γνωστά ταξίδια μου και αντικρίζω είτε από τη Γέφυρα είτε από την περιμετρική τα φώτα της πόλης από ψηλά και μακριά βιώνω μία παράξενη αίσθηση. Την ονομάζω ιδιότυπη μοναξιά.
Είναι η μοναξιά, όχι του ότι είσαι ακριβώς μόνος αλλά διότι είσαι μόνος στις αποφάσεις και πράξεις σου. Οδηγώντας μέσα στη νύχτα και βλέποντας τα φώτα της πόλης σκέφτομαι:
Είμαι μέσα σε ένα αυτοκίνητο, το οποίο ορίζεται από εμένα, επιστρέφω από κάποιο έργο, όπου έχω αναλάβει κάποιες υποχρεώσεις έναντι τόσων ανθρώπων, οι οποίοι με εμπιστεύονται, έναντι των συνεργατών μου, οι οποίοι με στηρίζουν σε όλες αυτές τις (κατά κανόνα δύσκολες) υποθέσεις και σε όλους όσους εξαρτώνται από εμένα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Και είμαι μόνος μου την ώρα εκείνη.
Και τα φώτα της πόλης, σου θυμίζουν πως και πηγαίνεις κάπου εκεί σε μία κουκίδα πάλι μόνος για να σκεφτείς και να αποφασίσεις…
Την έννοια της μοναξιάς την βίωσα πραγματικά για πρώτη φορά όταν έφυγε από τη ζωή ΚΑΙ η μητέρα μου. Η απώλεια του πατέρα ήταν μία απέραντη θλίψη την ώρα εκείνη συνάμα όμως και μία απελευθέρωση. Γίνεσαι (υποτίθεται) “άντρας”, ασχέτως τι έχεις κάνει έως εκείνη την στιγμή. Υπήρχε όμως και η μητέρα, οπότε μπορούσες να πεις κάτι, το οποίο πουθενά αλλού δεν θα μπορούσες να εκμυστηρευτείς.
Και μετά οριστικά… μόνος. Βέβαια τα αδέλφια, τα παιδιά οι συγγενείς οι φίλοι μπορεί να είναι όλοι εκεί αλλά είναι διαφορετικό. Διότι ναι μεν όλοι είναι δίπλα σου, αλλά δεν υπάρχει κάποιος Π Α Ρ Α Π Α Ν Ω από εσένα. Και προσέξτε! Δεν το εννοώ αξιολογικά (θα ήταν τουλάχιστον εγωιστικό και προσβλητικό) αλλά με την έννοια μίας “ανώτερης αρχής”, η οποία θα μπορούσε και θα είχε το απεριόριστο δικαίωμα να σε κρίνει, να σε αξιολογήσει και να σε βοηθήσει.
ΑΥΤΟ εννοώ ιδιότυπη μοναξιά.
Μοιραία είσαι αυτόνομος και φέρεις όλο το βάρος των αποφάσεων και των πράξεών σου. Μπορεί να ερωτήσεις, αλλά εσύ θα αποφασίσεις. Η αίσθηση της ελευθερίας τρομάζει. Είσαι ένα πουλί και πρέπει να ανακαλύψεις το σπόρο για την τροφή σου, να προστατευτείς από τις γάτες, οι οποίες παραμονεύουν ή τους κυνηγούς, να χτίσεις τη φωλιά σου (με κάθε έννοια) να φέρεις τροφή σε όσους με όποιον τρόπο και σχέση προστατεύεις.
Έχεις τα φτερά σου αλλά καμία ένδειξη προς τα πού θα πρέπει να πετάξεις. Κι όταν πετάς αναρωτιέσαι. Πετάω σωστά; Πετάω προς τη σωστή κατεύθυνση; Δεν υπάρχει κάποιο όριο ή υποδείξεις στον χώρο…
Και μετά αναρωτιέσαι πάλι. Κι όσοι δεν γνώρισαν ή έχασαν πολύ νωρίς την “ανώτερη αρχή” πώς το αντιμετώπισαν; Τι φοβερό φορτίο θα πρέπει να είναι αυτό;
Τα φτερά σου ενώ είναι τόσο ελαφριά ξαφνικά γίνονται τόσο βαριά…. Όχι διότι βιώνεις αυτή την ιδιότυπη μοναξιά πλέον, αλλά διότι αντιλαμβάνεσαι πως υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι πέταξαν (ΚΑΙ σωστά ΚΑΙ πολύ μακριά) με κ ο μ μ έ ν α φτερά.
Κι εσύ μετά σκέφτεσαι πως (και εάν) πρέπει να πετάξεις…
Η πονεμένη ελευθερία είναι η ανώτερη μορφή δύναμης. Τιμήστε την!
