Έρχονται στιγμές και σκέφτεσαι: Δεν αντέχω άλλο. Από τι; Από κάτι, το οποίο δεν μπορείς να αποτινάξεις… Και ξανα-σκέφτεσαι… Είσαι εγκλωβισμένος σε καταστάσεις, τόσο σκληρές και δύσκολες και νομίζεις πως ποτέ δεν θα αλλάξει κάτι…
Τι κάνεις;
Βγαίνεις έξω και στρέφεις τα μάτια σου στο φεγγάρι. Μπορεί να μην το συνειδητοποιείς αλλά είναι η πιο αισιόδοξη εικόνα. Και όχι μόνον αυτό: σε διδάσκει!
Σήμερα δεν είσαι καλά, αύριο όμως θα είσαι καλύτερα. Έχετε σκεφτεί πως και το φεγγάρι νοιώθει το ίδιο; Σήμερα πανσέληνος αύριο νέα σελήνη και στο ενδιάμεσο διάφορες φάσεις, άλλοτε ισορροπημένες, άλλοτε εντελώς αζύγιαστες.
Πότε λάμπει τα φεγγάρι; Όταν είναι στην πιο μακρινή απόσταση από τον ήλιο. Πότε χάνεται εντελώς; Όταν είναι κοντύτερα στον ήλιο. Λαμβάνει φως και δύναμη όταν δεν φαίνεται, αλλά είναι πιο κοντά στην ζωογόνο δύναμή του και μετά, όταν έχει απομακρυνθεί εκπέμπει το φως. Αλλά τότε είναι τόσο μακριά από τον ζωοδότη του ήλιο.
Και κάθε ημέρα και κάθε μήνα και κάθε χρόνο και κάθε αιώνα ακολουθεί την ίδια διαδρομή.
Τι διδάσκει; Δύο πράγματα.
Πρώτον δεν κουράζεται. Συνεχώς κινείται και οι συνθήκες (όπως και οι διαθέσεις σου) μεταβάλλονται. Άλλοτε προς το καλύτερο, άλλοτε προς το χειρότερο αλλά πάντα αλλάζουν. Γιατί; Διότι κινείται! Αυτό ακριβώς είναι η ζωή.
Ποιό είναι το δεύτερο;
Ολόκληρη η αισιοδοξία του βασίζεται στην απόλυτη… δέσμευσή του! Είναι αναγκασμένο να περιστρέφεται γύρω από την Γη. Δεν είναι ελεύθερο να πετάξει στο διάστημα. Τότε ΔΕΝ θα είχε φάσεις, ούτε πανσέληνο, ούτε νέα σελήνη. Θα ήταν ένα άψυχο αντικείμενο χαμένο στο διάστημα.
Αυτή και πάλι είναι η ζωή. Μέσα στην ολική δέσμευση (της ύπαρξης της ζωής, διότι… γεννήθηκες) το να κινείσαι μεταβάλλει τις καταστάσεις και τις διαθέσεις σου. Από την ευτυχία στη δυστυχία και τανάπαλι συνεχώς. Αλλά αενάως. Κοίτα το φεγγάρι και σκέψου πάλι την κατάσταση σου:
Θα γυρίσει. Και θα ματα-γυρίσει. Αλλά τι είναι η ζωή;
Κόκκοι ευτυχίας! Βγες έξω λοιπόν, ατένισε το φεγγάρι και άδραξε τον δικό σου κόκκο ευτυχίας. Διότι Ζ Ε Ι Σ !
