Ένα πράγμα, το οποίο χαρακτηριστικά παρατηρώ να αγνοείται και αναφέρομαι στις διάφορες αναλύσεις κάθε είδους είναι ένας πολύ σπουδαίος νόμος της αγοράς:
Αυτός της σπανιότητας!
Και η λογική των ανθρώπων ορίζει πως “το σπάνιον εστί εκλεκτόν”! Και ως εκ τούτου το “εκλεκτόν” καθίσταται περιζήτητο! Σκεφτείτε τώρα πως οι πλούσιοι και οι άνθρωποι γενικώς κατέχοντες εξουσίες, εκτός του ότι είναι λίγοι έως πολύ λίγοι δεν διαθέτουν χρόνο. Έχουμε στην περίπτωση αυτή έναν συνδυασμό σπανιότητας και εκλεκτικότητας άνευ προηγουμένου.
Και από αυτό οι άνθρωποι ελκύονται σε αφάνταστο βαθμό.
Όσο είναι σχετικά νέοι δεν κατανοούν ή δεν συνειδητοποιούν ίσως, ακριβώς αυτόν τον κανόνα. Είναι πιο ελεύθεροι στις επιλογές τους, στις ιδέες τους, αυθόρμητοι και χειμαρρώδεις. Ωριμάζοντας ωστόσο αρχίζουν να το αντιλαμβάνονται πως σχεδόν τα πάντα αγοράζονται και πωλούνται και αρχίζει να λειτουργεί ο νόμος του “τι παίρνω και τι δίνω”, ο οποίος συναρτάται άμεσα με το νόμο της σπανιότητας και της εκλεκτικότητας.
Αλλά και πάλι η φύση λειτουργεί ανεξάρτητα από τους ανθρώπινους νόμους. Αρνείται πεισματικά να δώσει ίδιο χρόνο ζωής στον κάθε άνθρωπο, αλλά δίνει ίδιο χρόνο διάθεσης και χρήσης σε όλους. Ο νόμος των 24 ωρών είναι αμείλικτος.
Κι όμως ενώ ο χρόνος είναι τόσο πολύτιμος, επειδή δεν ακολουθεί το νόμο της σπανιότητας χάνει την εκλεκτικότητά του.
Τη “χάνει”;
Όχι! Απλώς επαφίεται στην αξιοποίησή του από τον κάθε έναν. Ο χρόνος δεν ανήκει στα εμπορεύσιμα αγαθά.
Το ωραίο της υπόθεσης είναι πως όσοι ΔΕΝ είναι πλούσιοι και ισχυροί δεν αντιλαμβάνονται την δικαιοσύνη (και αφθονία) των 24 ωρών και ελκύονται σφόδρα από τη σπανιότητα, ενώ αντιθέτως οι πλούσιοι και ισχυροί θέλουν να αγνοούν πλήρως τους νόμους της φύσης. Ο άφθονος για όλους χρόνος, τελειώνει για τον κάθε έναν, όποτε αυτός (ο χρόνος) θελήσει.
Μία κυνική πραγματικότητα.