Αυτή τη φράση άκουσα σήμερα σε κάποιο πολύ ωραίο προάστιο της Αθήνας από ένα δεκαπεντάχρονο (περίπου) κορίτσι να τη λέει στις συμμαθήτριές της! Ομολογώ πως λέχθηκε τόσο ωραία και αυθόρμητα που μόνο το γέλιο και τη συμπάθεια μπορούσε να προκαλέσει.
Τι είπε το κορίτσι; Εξέφρασε απλούστατα τη φύση!
Ήταν και η τελευταία ημέρα σήμερα των μαθημάτων του σχολείου και το παραδοσιακό αλληλο-κατάβρεγμα (κοινώς… μπουγέλωμα) έδινε και έπαιρνε στην περιοχή.
Τι ωραίο! Τι ομορφιά κρύβει η ανθρώπινη έκφραση!
