Από το απόγευμα της Τετάρτης φαίνεται σα να μην υπάρχει τίποτα άλλο στον Κόσμο. Δεν είναι πως δεν “έβραζε” η Πατραϊκή κυρίως (τοπική) κοινωνία εδώ και δύο περίπου μήνες. Αλλά αυτό ήταν λογικό. Τα γεγονότα συμβαίνουν δίπλα μας.
Τι Ουκρανία, τι κόστος ενέργειας και ζωής ή άλλα σοβαρά δίπλα μας ή πιο μακριά, ακόμα και ιπτάμενος δίσκος να προσγειωνόταν με εξωγήινους στη Μύκονο, όλα αυτά μαζί δεν θα μπορούσαν να υπερνικήσουν τη φοβερή έλξη, την οποίαν ασκεί αυτή η υπόθεση και η… Ρούλα!
Και εάν ακόμα προκηρύσσονταν εκλογές και έθετε υποψηφιότητα με κάποιον τίτλο κόμματος ανάλογο των τίτλων των ειδησεογραφικών μέσων, τολμώ να ισχυριστώ πως όπως έσβησαν όλες οι ειδήσεις και τα γεγονότα το απόγευμα της Τετάρτης, κάπως ανάλογα θα έσβηναν τα κόμματα και οι αρχηγοί τους μέσα σε μία Κυριακή.
Γιατί;
Μη βιαστείτε να το κατακρίνετε. Ναι είναι η αδηφάγος έλξη του ανθρώπου σε κάτι, το οποίο φαντάζει αδιανόητο, αλλά όχι ακριβώς. Το ίδιο συμβαίνει όταν ένα μικρό ατύχημα συμβεί στη μέση ενός σχετικά ήρεμου δρόμου μιας μικρής γειτονιάς. Μέσα σε δευτερόλεπτα εμφανίζονται δεκάδες άνθρωποι γύρω και αναρωτιέσαι μα πού ήσαν όλοι αυτοί; Κι όμως ήταν δίπλα…
Υπάρχει ένα μήνυμα.
Ξαφνικά ολόκληρη η χώρα, χωρίς να το έχει αντιληφθεί έχει εισαχθεί σε μία φάση ψυχανάλυσης. Η Ρούλα και ο Μάνος είναι οι αφορμές. Κάθε ένας μας ψάχνει μέσα του και αναρωτιέται είτε το καταλαβαίνει είτε όχι πώς θα μπορούσε να αντιδράσει ο ίδιος σε κάποια ανάλογη θέση εάν απότομα ευρισκόταν. Και όχι μόνον αυτό. Η Ελληνική κοινωνία εδώ και δεκαετίες έχει χάσει κάθε πυλώνα ηθικής και αξιών. Και αυτό αντικατοπτρίζεται σε κάθε της έκφραση, όπου και άλλα αδιανόητα έγιναν καθημερινότητα. Και είναι δύσπεπτα. Από κάθε είδους αλητεία, καχυποψία, απληστία, καταστροφή του συνανθρώπου μας είτε οικονομική είτε προσωπική όλα αυτά ποτέ δεν ήσαν σε τόσο μεγάλο βαθμό ανεπτυγμένα. Η Ελληνική κοινωνία έχει βιαίως διαστρεβλωθεί και έχει χάσει, όπως προανέφερα τους πυλώνες της. Χαμένοι στο Σύμπαν.
Κι έρχεται η Ρούλα να ταράξει αγρίως τα νερά, τον τελευταίο εναπομείναντα πυλώνα, αυτόν την μητρότητας και κάθε ένας μας (συμπεριλαμβάνω προφανώς ΚΑΙ τον εαυτόν μου) νοιώθει κάτω από τα πόδια του το χάος. Κι όπως κατανοείτε ΔΕΝ είναι η Ρούλα, η οποία εξ΄ άλλου δεν έχει καταδικαστεί και δεν έχει σημασία τελικά τι θα αποφανθεί η δικαιοσύνη. Αυτό, το οποίο υποθέτουμε πως έχει συμβεί (η δικαιοσύνη θα κρίνει και όχι εμείς, το τονίζω) ανεξαρτήτως της τελικής έκβασης είναι αρκετό να συνταράξει την ύπαρξή μας. Η Ελληνική κοινωνία είναι στον αέρα, δεν έχει πλέον από πού να κρατηθεί.
Ορθώς σταμάτησε η Ρούλα το χρόνο στην Ελλάδα. Έπρεπε να κλονισθεί σε βαθμό διάρρηξης (ρήγματος) και ο τελευταίος πυλώνας (αυτός της μητρότητας) για να καταλάβουμε πως δεν έμεινε όρθιο τίποτα πλέον. Και ΑΥΤΟ ακριβώς είναι εκείνο, το οποίο τρομάζει τόσο πολύ.
Κι όμως τελικά η Ρούλα στην άφθαστη προσωπική της τραγωδία άθελά της προσφέρει απλόχερα μία ευκαιρία, ίσως την τελευταία στην υπόλοιπη κοινωνία να κοιτάξει κατάματα τον εαυτόν της και να αναλογισθεί πως ελάχιστα απέχει ακόμα από το να πάρει και η ίδια το όνομά της.
Καλώς πάγωσε ο χρόνος την περασμένη Τετάρτη…
