Γεννήθηκα πριν από αμέτρητους αιώνες σε μία όμορφη περιοχή της Πελοποννήσου. Δεν γνωρίζω πως ακριβώς την ονομάζουν αλλά ελάχιστη σημασία έχει. Οι γονείς μου ήταν… ένας μεγάλος βράχος. Από κάποια νεροποντή κύλισε και βρέθηκε σε ένα ρέμα. Όπως όμως έπεφτε έσπασε σε κομμάτια και γεννηθήκαμε εμείς. Είμαστε βλέπετε πολλά αδέλφια. Μην σας εκπλήσσουν τα παραπάνω. Για εμάς τις πέτρες ο χρόνος μετρά σε χιλιάδες αιώνες ενώ οι γονείς μας είναι ένας!
Αλλά πολλά σας είπα για την καταγωγή μου.
Η τύχη της ζωής μου ήταν μεγάλη. Όπως μας έκαμαν οι γονείς μου τα άλλα αδέλφια μου πετάχτηκαν εδώθε, κείθε αλλά εγώ έπεσα στην κοίτη ενός μικρού ποταμού. Εκεί χειμώνα – καλοκαίρι το νερό έτρεχε πάντα. Κι εγώ σ’ εκείνη τη θέση γινόμουν κάθε αιώνα πιο λεία και ντελικάτη ενώ συνέχεια δροσιζόμουν από τα νερά του μικρού αλλά όμορφου ποταμού.
Τα χρόνια πέρασαν κι έγινα μία σχεδόν στρογγυλή πέτρα. Τα νερά, όπως έγλυφαν το σώμα μου με έκαναν συνεχώς πιο όμορφη και γλυκιά. Εμείς οι ποταμίσιες βλέπαμε τις άλλες πέτρες από τους δίπλα βράχους και δεν δίναμε καμία σημασία. Ήταν κακοσχηματισμένες και ταλαιπωρημένες. Όσο από νερό ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν έβλεπαν. Μόνο όταν έβρεχε το νερό της βροχής τις χτύπαγε, αλλά μάλλον τις ταλαιπωρούσε παρά τις δρόσιζε. Το καλοκαίρι ούτε να το σκέφτομαι για αυτές δεν μπορώ. Εμείς μέσα στο νερό και αυτές να σιγοκαίονται.
Πριν από κάποια χρόνια, δεν θυμάμαι όμως ποιον αιώνα, ήλθαν κάποιοι άνθρωποι. Για εμάς τις πέτρες οι άνθρωποι είναι κάτι Θεϊκό, αλλά αναρωτιόμαστε πάντα πώς ζουν τόσο μαλακοί που είναι! Πιστεύαμε ωστόσο πως ήσαν ανώτερα όντα και θέλαμε να έχουμε σχέσεις μαζί τους.
Μάθαμε στην πετρο-κοινωνία μας πως οι άνθρωποι έτσι αδύναμοι που είναι μας χρειάζονται για να τους προστατεύουμε. Χτίζουν τοίχους από εμάς και ζουν μέσα τους χωρίς κίνδυνο από τα καιρικά φαινόμενα ή τα άλλα όντα της φύσης.
Με μεγάλη χαρά περίμενα την άφιξη τους. Ήμουν σίγουρη πως θα ήμουν από τις πρώτες πέτρες που θα επέλεγαν! Αλλά οι άνθρωποι πέρασαν από δίπλα μου και δεν μου έδωσαν σημασία. Πήγαν κατ’ ευθείαν στις κακοσχηματισμένες σπαστές πέτρες των γύρω βράχων. Μα αυτές ήθελαν;
Κι όμως μάθαμε μετά, πως ναι, ακριβώς αυτές ήθελαν. Εκείνες επειδή ήταν καταταλαιπωρημένες και γεμάτες γωνίες από τις κακουχίες και τα χτυπήματα ήταν λέει πιο κατάλληλες για να χτίζουν σπίτια. Ταίριαζαν η μία με την άλλη και ήταν ακλόνητες. Ενώ εμείς είμαστε άχρηστες αφού γλιστρούσαμε μεταξύ μας.
Οι άνθρωποι ήρθαν, πήραν τις άσχημες πέτρες και σύντομα μάθαμε πως ένα μεγάλο κτίριο κτίστηκε από αυτές για τους ανθρώπους. Δόξα μεγάλη απέκτησαν αυτές οι πέτρες, ενώ εμείς μείναμε στην σιωπή της αφάνειας.
Τότε ξαφνικά άρχισε να με ενοχλεί το προηγουμένως δροσερό νεράκι που με λείανε. Με ευχαριστούσε μέχρι τότε και με δρόσιζε αλλά δεν ήμουν ικανή να κάνω τίποτα. Μόνο για εμένα ήταν αυτή η χάρη.
Αυτό το μαράζι κράτησε δεκαετίες. Ενώ θα έπρεπε να ήμουν ευτυχισμένη, στην πραγματικότητα ένοιωθα τιποτένια. Τι κι αν ήμουν μέσα στο ποτάμι; Ήμουν πάντα μία άχρηστη και ασήμαντη πέτρα ενός ποταμού.
Κάποτε έφεραν μερικές πέτρες από τις κακές, οι οποίες είχαν χαλάσει, όπως λέγανε από έναν σεισμό. Παρ΄ όλη την αντοχή τους δεν τα κατάφεραν να συγκρατήσουν την ορμή του σεισμού και οι άνθρωποι (κακώς) τις θεώρησαν υπεύθυνες. Ήταν σίγουρα μια αδικία, διότι οι άνθρωποι τις έχτισαν, οι πέτρες όμως την πλήρωσαν.
Δίπλα μου έπεσε μία χαροκαμένη. Αν και ένοιωθα κάπως αμήχανα μετά από μερικές δεκαετίες τόλμησα να την ρωτήσω. Γιατί δεν με επέλεξαν εμένα;
Και η πολύπειρη πέτρα τότε μου αποκρίθηκε:
-Καμία πέτρα δεν είναι άχρηστη, όταν καταλάβει το σκοπό, τον οποίον υπηρετεί. Το ίδιο κι εσύ. Εσένα η τύχη σου σε έφερε στο ποτάμι να δροσίζεσαι. Εσύ επέλεξες να μην θέλεις να δώσεις κάτι στους άλλους και να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου και την καλοπέραση σου. Νόμιζες πως όλες εμείς οι τσακισμένες πέτρες δεν έχουμε καμία αξία και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ακόμα χειρότερα πίστεψες, πως το να είσαι αλώβητη από τις κακουχίες είναι το σημαντικότερο πράγμα στην πετρο-ζωή μας. Αλλά έσφαλλες.
-Κι όμως τι μπορώ να κάνω γι’ αυτό; Είμαι τόσο λάθος γι΄ αυτό, ώστε να πρέπει να τιμωρηθώ σε όλη την αιώνια πετρο-ζωή μου;
-Δίδαξε τις άλλες πέτρες πως επειδή είσαι στρογγυλή μπορείς πολύ πιο εύκολα να κυλήσεις. Γιατί εμείς στα χτίσματα, μείναμε σε μία αιώνια ακινησία. Ήρθε ο σεισμός και ανατάραξε τα νερά. Εσύ μπορείς όμως να κινηθείς. Η στρογγυλάδα σου είναι μειονέκτημα για το χτίσιμο, αλλά πλεονέκτημα για την ευελιξία. Αλλά το θέλησες αυτό ποτέ;
Και τότε κατάλαβα πως καμία πέτρα δεν είναι ούτε άχρηστη ούτε καλότυχη ούτε κακορίζικη.
Είναι μόνο χωρίς σκοπό…
Και τότε έγινα κι εγώ ευτυχισμένη!
Σχόλιο μόνο για μηχανικούς: ελπίζω οι πετράδες μηχανικοί να κατανοούν γιατί δεν χρησιμοποιούμε στρογγυλές πέτρες για το χτίσιμο, εκτός από μάνδρες ή ελάσσονος σημασίας έργα. Εάν δεν έχουμε άλλη επιλογή τότε τις… πελεκάμε να ξε-στρογγυλέψουν!
