Διαβάζω και ακούω πάρα πολλά… Κυρίως απογοητεύσεις και απόγνωση. Και μία αίσθηση τύπου “δεν αντέχω άλλο”. Η παρατεταμένη οικονομική δυσπραγία, οι προδομένες ελπίδες, η εμφάνιση του COVID-19 και η ψευδαίσθηση μίας δήθεν “απάτης” είναι ό,τι πιο επικίνδυνο μπορεί να σου συμβεί. Γνωρίζετε γιατί; Διότι απλά δεν θα αντέξεις!
Τα γεγονότα μπορεί να είναι… οτιδήποτε. Υπάρχουν σεισμοί, λοιμοί, καταποντισμοί, ηφαίστεια, δικτατορίες, πόλεμοι… μετεωρίτες! Και λοιπόν; Σημασία δεν έχει τι σου συμβαίνει (αφού δεν μπορείς να το ελέγξεις) αλλά πώς ΕΣΥ αντιδράς. Και σου θυμίζω:
- Τι θα έλεγες να ήσουν τον Αύγουστο του 1922 κάτοικος των παραλίων της Ιωνίας (Μικράς Ασίας);
- Πώς θα ένοιωθες σαν Εβραίος το 1933 στη Γερμανία με την άνοδο του Χίτλερ; Και πώς θα σε εύρισκε (χμ) το 1945; Προσέξτε… 12 χρόνια, εάν ήσουν στη ζωή το 1945.
- Τι θα έλεγες να είχες εγγραφεί στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ολοκλήρωνες τις σπουδές σου μετά από 7 έτη και να βίωνες όλη την Κατοχή (και πείνα) στην Αθήνα και… κυνηγημένος; (Βλέπε… πατέρας μου).
- Τι θα έλεγες να ήσουν τον Μάιο του 1974 χαρούμενος στην Κερύνεια στην Κύπρο;
Όλα αυτά, τα οποία ακολούθησαν ΔΕΝ ήταν ψέμματα. Ήταν γεγονότα… τα οποία βίωσαν άνθρωποι, όπως εσύ κι εγώ. Και πάρα πολλοί επιβίωσαν, άλλοι όμως όχι.
Αφήστε να σας τυλίξει απόψε η νύχτα και μη θέτετε ούτε υποθετικά χρονικά όρια στο μυαλό σας ούτε τίποτα. Αυτό και άλλα δέκα ακόμα είναι ή θα συμβούν. Ρυθμίστε τις δικές σας σκέψεις, όσον αφορά τον τρόπο αντιμετώπισης και όχι το γιατί. Θα έχετε (ίσως) χρόνο αργότερα για αυτό. Αλλά πρέπει να έχετε και το μυαλό σας στη θέση του. Άλλωστε…
Ααααχ Τζένη! Ας είχα βιώσει (και επιβιώσει) όλα τα προηγούμενα μαζί, αρκεί να σε άκουγα μία φορά μόνο ζωντανά! Τότε θα ξετύλιγα εγώ τη νύχτα και δεν θα με τύλιγε αυτή.
