Πριν από πολλά χρόνια είχα αγοράσει ένα ζευγάρι μποτάκια. Ήταν τόσο ωραία και άνετα, ώστε αποφάσισα να… μην τα φορέσω και να τα φυλάξω για ειδικές περιπτώσεις.
Στο κουτί λοιπόν τα μποτάκια κάμποσα χρόνια. Κάποια στιγμή έκρινα πως ήρθε η ώρα τους. Ανοίγω το κουτί και τι να δω. Τα μποτάκια είχαν ξεκολλήσει από την αχρηστία!
Αυτό μου θυμίζει ιστορίες ανθρώπων, οι οποίοι αγοράζουν ένα ακριβό τζιπ αλλά δεν το χρησιμοποιούν παρά μόνο στην πόλη και ελάχιστα. ‘Η άλλοι, οι οποίοι δεν χρησιμοποιούν μία πέννα για να μην την χαλάσουν.
Στο ανάλογο πολλών από τις νοικοκυρές ευρίσκεται ένα βάζο με γλυκό κουταλιού για τους ξένους, το οποίο τελικά μουχλιάζει ή κουρτίνες, τις οποίες δεν χρησιμοποιούν για να μην επίσης χαλάσουν, μέχρι να διαπιστώσουν πως ο σκώρος τις έχει μεταβάλει σε γεύμα.
Τι κάνεις όμως όταν σου αρέσει κάτι τόσο πολύ και θέλεις και να το χρησιμοποιήσεις αλλά και να το διαφυλάξεις στην αρχική του κατάσταση;
Είναι απλό! Το αγοράζεις… διπλό!
Αυτό το έχω σκεφτεί πολλές φορές με τα βιβλία. Κάποια μου αρέσουν τόσο πολύ, ώστε θα ήθελα να τα έχω διπλά. Αλλά ποτέ μου τελικά δεν το έκανα. Διότι το ένα, το χρησιμοποιημένο είναι “ζωντανό”! Έχει τις σημειώσεις μου, τα σκισίματα του, τα τσακίσματα, τα αποτυπώματα του ιδρώτα μου, Είναι το ΔΙΚΟ μου βιβλίο, η ιστορία μου. Το άλλο θα ήταν μόνο ένα άψυχο αντικείμενο. Αφήστε την απώλεια γνώσης, διότι με τα ίδια χρήματα θα αγόραζες ένα ακόμα βιβλίο και όχι το ίδιο.
Αυτή είναι η ζωή αγαπητές κι αγαπητοί μου! Η ζωή (και τα αντικείμενά της) είναι να τα ζεις και όχι να τα αποθηκεύεις!
Και εάν κάτι σας αρέσει όντως τόσο πολύ και θέλετε να το βλέπετε στην αρχική του κατάσταση τότε αγοράστε το διπλά. Αλλά θα δείτε πως δεν έχει κανένα νόημα. Θα ανήκει στο μουσείο της ματαιοδοξίας σας.
