Ένα πρόβλημα, όταν τίθεται έχει κάποιο πολύ συγκεκριμένο θέμα, το οποίο είναι συνυφασμένο με τις χρονικές συνθήκες και τα τρέχοντα δεδομένα. Συνεπώς διαθέτει μία “δυναμική” (το αντίθετο του “στατική”).
Ο ορισμός του προβλήματος παραμένει ο ίδιος, αλλά μπορεί να έχουν μεταβληθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό οι περιβάλλουσες συνθήκες, ώστε να μην έχει κανένα νόημα πλέον.
Όταν μάλιστα εγκλωβιστεί κάποιο από τα αντίπαλα μέρη σε μία “ακλόνητη” (δήθεν) πεποίθηση ή παραδοχή τότε ολοκληρώνεται η “παγίδα”.
Είναι τόσο συνήθης αυτή η μεθοδολογία στην καθημερινή ζωή, ώστε είναι άξιον απορίας πως δεν γίνεται αντιληπτή όταν αναφερόμαστε σε προβλήματα μεγάλων συνόλων. Η εξήγηση είναι πολύ απλή. Η αδυναμία αντίληψης και ερμηνείας της ανθρώπινης ψυχολογίας και ο απίστευτα ισχυρός παράγων των εσωτερικών μας δομών, τις οποίες όταν τις εντοπίσει ή αντιληφθεί η αντίπαλη πλευρά μπορεί να τις χρησιμοποιήσει με τον αποτελεσματικότερο τρόπο.
Βλέπετε πάντοτε το μεγαλύτερο πρόβλημα σε κάθε “πρόβλημα” είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και οι εσωτερικοί μας αυτοπεριορισμοί. Φυσικά (και εδώ είναι το πολύ ωραίο) αυτό ισχύει και για τις δύο πλευρές, συνεπώς έχουμε μία περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ασάφειας και αοριστίας, η οποία καθιστά την προηγούμενη μέθοδο κορυφαίο έργο ιμπρεσσιονιστικής τέχνης (state of the art).
Ωστόσο εκεί, όπου η μέθοδος αυτή ξεπερνά και τον εαυτό της είναι όταν η μία πλευρά θέτει ένα ανύπαρκτο πρόβλημα ή ένα ήδη λυμένο πρόβλημα όπου τίθεται ένα τεχνητό δίλλημα δύο πολύ κακών επιλογών με μεγάλη αντίθεση, όπου, η πλευρά, η οποία το θέτει υποστηρίζει σθεναρά τη μία… έχοντας όμως ήδη οργανώσει την κερδοφόρα εναλλακτική επιλογή οποιοδήποτε από τα ενδεχόμενα επικρατήσει. Λιγότερο εντυπωσιακή, αλλά εξ’ ίσου αποτελεσματική αποτελεί η περίπτωση , όπου το πρόβλημα λύνεται ή ξεπερνιέται από τη μία πλευρά, ενώ η άλλη ακόμα εστιάζει στην επίλυση του… προφανώς εις βάρος της.
Σε κάθε περίπτωση η μοναδική… μεθοδολογία εντοπισμού και αδρανοποίησης της μεθόδου είναι η παντελής έλλειψη συναισθηματισμού.
