Το τελευταίο διάστημα είδα εντελώς συμπτωματικά σε δύο περιθωριακά κανάλια, δύο κινηματογραφικές ταινίες με παρόμοιο περιεχόμενο: την κλοπή βιβλίων• και δεν εννοώ το βιβλίο ως αντικείμενο αλλά ως συγγραφή (λογοκλοπή).
Στην μία περίπτωση το χειρόγραφο (δηλ. σε γραφομηχανή) βρέθηκε κρυμμένο σε έναν παλαιό χαρτοφύλακα, ο οποίος αγοράστηκε στο Παρίσι, ενώ στην άλλη το χειρόγραφο δόθηκε για έλεγχο από έναν ηλικιωμένο σε κάποιον δικηγόρο, αλλά ο συγγραφέας το ίδιο βράδυ πέθανε και κανείς δεν γνώριζε τίποτα. Ή κάπως ανάλογα, αλλά η ουσία ήταν και στις δύο περιπτώσεις πως τα βιβλία τα ιδιοποιήθηκαν και εκμεταλλεύτηκαν οι συμπτωματικά τυχεροί νέοι κάτοχοι.
Οι ταινίες δυστυχώς αν και είχαν ένα καλό concept σεναρίου να διαχειριστούν στην εφαρμογή τους δεν ήταν επιτυχημένες με αποτέλεσμα να τις παρακολουθήσω με δυσκολία. Είναι κρίμα όταν η ιδέα είναι πραγματικά καλή και κινηματογραφικά αποδίδεται χάλια.
Αλλά ας προχωρήσω στην υπόθεση. Στην πρώτη περίπτωση τα πράγματα εξελίχθησαν με περίπου προβλέψιμο τρόπο. Ο νέος κάτοχος του κειμένου ο οποίος κατά το σενάριο ήταν ένας ήδη μάλλον ατάλαντος συγγραφέας, αφού ιδιοποιήθηκε το περιεχόμενο επέτυχε μία σπουδαία επιτυχία. Φαντάζεστε τώρα, Αμερικάνικο στυλ σεναρίου με όλα να ακολουθούν την γνωστή συνταγή: φήμη, δόξα, χρήμα, ακριβά αυτοκίνητα, πανέμορφες γυναίκες…
Ωστόσο το πρόβλημα εμφανίστηκε στις προσδοκίες. Όλοι ανέμεναν με εξαιρετικό ενδιαφέρον το επόμενο βιβλίο, το οποίο φυσικά δεν μπορούσε να έλθει ποτέ! Αφού το πρώτο ήταν προϊόν λογοκλοπής, πως θα ερχόταν η έμπνευση για το δεύτερο; Βέβαια η υπόθεση αν θυμάμαι καλά στο τέλος καταλήγει σε ένα happy end με την έννοια, ότι ο λογοκλόπος συναντά τον πραγματικό συγγραφέα και αποκτά την ικανότητα (!) να γράφει και προκύπτει ένα σπουδαίο βιβλίο στην συνέχεια! Είπαμε! Hollywood!
Η άλλη όμως υπόθεση είχε περισσότερο ενδιαφέρον. Τούτο, διότι το βιβλίο περιέγραφε μία σειρά φόνων, οι οποίοι όμως αποδείχθηκε πως ήταν πραγματικοί! Ο συγγραφέας είχε γράψει το βιβλίο περιγράφοντας αληθινά περιστατικά και μάλιστα δολοφονίες, τις οποίες ο ίδιος είχε διαπράξει!
Όταν αυτό έγινε αντιληπτό από την αστυνομία (βλέπετε και οι αστυνομικοί τυχαίνει να διαβάζουν!) ο δεύτερος λογοκλόπος μας κατηγορήθηκε ευθέως ως… δολοφόνος! Τούτο, διότι περιέγραφε λεπτομέρειες, τις οποίες η αστυνομία ποτέ δεν είχε ανακοινώσει δημόσια, αφού οι υποθέσεις ήταν μέχρι τότε ανεξιχνίαστες! Και ο “ήρωας” μας προκειμένου να αποφύγει οποιαδήποτε πιθανότητα αποκάλυψης της απάτης του είχε κάψει το πρωτότυπο, ώστε να μην μπορεί με κανέναν τρόπο να αποδείξει ότι δεν ήταν αυτός ο συγγραφέας και ως εκ τούτου ο δράστης.
Το τέλος δεν μπόρεσα να το αντέξω, διότι η ταινία πήρε μία ανόητη τροπή και έγινε ανυπόφορη και δεν έμαθα τι συνέβη, αλλά νομίζω ότι δεν την γλύτωσε.
Ωστόσο το σκεπτικό ήταν ωραίο και στις δύο περιπτώσεις.
Η ζωή όμως δεν είναι τόσο γενναιόδωρη στους συγγραφείς και δυστυχώς πρέπει μάλλον τα βιβλία τους να τα γράψουν μόνοι τους. Είναι πολύ περισσότερο γενναιόδωρη σε άλλου είδους αντικείμενα, τα οποία δεν δύναται να ταυτοποιηθούν, όπως τα χρήματα! Εκεί δεν υπάρχει καμία δυνατότητα απόδειξης, εκτός ίσως από προκλητικές και άφρονες κινήσεις, οι οποίες κινούν το ενδιαφέρον.
Τώρα θα επεκτείνω λιγάκι την δημιουργική μας φαντασία ενθυμούμενος μία πολύ καλή ταινία, μάλλον με τον Άντονυ Χόπκινς, όπου εκεί δεν έχουμε ακριβώς ιδιοποίηση πνευματικής εργασίας ή χρήματος, αλλά ολόκληρης ζωής! Η ταινία ήταν ψυχροπολεμική και κατασκοπευτική και το θέμα της αφορούσε την αντικατάσταση ενός πλουσίου bon viveur με τον σωσία του, ο οποίος όμως ήταν πράκτορας. Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες και ειλικρινά εάν κάποια ή κάποιος την γνωρίζει ας μας πληροφορήσει σχετικά.
Βέβαια αυτός είχε και μία όμορφη σύζυγο, την οποία θα έπρεπε να ξεγελάσει και εδώ αρχίζει το πολύ ενδιαφέρον στοιχείο. Δεν θυμάμαι περισσότερα αλλά αυτή ήταν λίγο-πολύ η ιδέα…
Σας ερέθισα πιστεύω αρκετά την φαντασία, απαντήσεις όμως δεν σας έδωσα… απλώς μία γεύση του τι θα επακολουθήσει.
