Πριν από κάποια χρόνια ήμουν επίσκεψη σε κάποιο φιλικό σπίτι. Ούτε που μου είχε περάσει από το μυαλό να αναφερθώ στις δραστηριότητές μου.
Τότε, μαθαίνω από τρίτον πως ο γιος της οικογενείας ετών μόλις… 12 ήταν φανατικός… αναγνώστης μου!
Κανείς δεν του είχε πει τίποτα, κανείς δεν του είχε μιλήσει. Ανακάλυψε την Teucris και διάβαζε την αρθρογραφία μου.
Χάρηκα και μαζί προβληματίστηκα.
Γνωρίζω πως η δύναμη της πέννας είναι τεραστία. Πρέπει να ζυγίζεις πολύ καλά τι γράφεις και πως το γράφεις.
Η αρθρογραφία γνώμης πρέπει να είναι σκληρή και συνάμα έντιμη. Οχι όμως εμπαθώς καταγγελτική και εννοείται (;) ούτε κατά διάνοια κατευθυνόμενη!
Πρέπει να γράφεις αυτό, το οποίο πιστεύεις. Ξέρετε πόσο δύσκολο μου είναι όταν γράφω; Γνωρίζω πως θα στενοχωρήσω πολλούς αναγνώστες μου, τους οποίους εκτιμώ και αγαπώ, γνωρίζω πόσο εκτίθεμαι (δεν είναι όμως δικαιολογία αυτό, άλλωστε μην γράφεις), γνωρίζω πως διακινδυνεύω διαγραφές και απόρριψη, αλλά γνωρίζω πως πρέπει να είμαι απολύτως ειλικρινής με τους αναγνώστες μου.
Είναι σαν να σας λέω: Παιδιά, πιστεύω (εγώ) αυτό και σας το παραθέτω, Μπορεί να κάνω λάθος, μπορεί το ένα ή το άλλο, αλλά οφείλω να γράψω αυτό, το οποίο νιώθω. ΕΣΕΙΣ αξιολογείστε το και απορρίψτε το ή κρατείστε το ή κάντε το ό,τι θέλετε.
Αλλά να γνωρίζετε τι πρεσβεύω ο ίδιος!
Διαβάζω πλέον υποτίθεται σοβαρές ιστοσελίδες με εμετικά γραμμένο τρόπο. Με υπονοούμενα ή με πλάγιες επεξηγήσεις.
Αυτή ΔΕΝ είναι η δική μου αρθρογραφία.
Ο στόχος είναι να δημιουργείς ερεθίσματα δημιουργικής σκέψης και όχι να προσπαθείς να επιβάλλεις το σκεπτικό σου.
Υποθέτω πως όλοι οι αναγνώστες μου αυτό το κατανοούν.
Και περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο έχω ηθική υποχρέωση στον 12χρονο αναγνώστη μου να διαμορφώσει τον ΔΙΚΟ του τρόπο σκέψης.
Να γίνει ένας ανεξάρτητος και ελεύθερος άνθρωπος.
