Είναι αλήθεια πως χθες το βράδυ, όταν μαζί με τους αγαπημένους φίλους Αλέκο Τριανταφύλλου (Αλέκος Τριανταφύλλου) και Γιάννη Δημογιάννη (Γιάννης Δημογιάννης) ξεκινήσαμε να παρακολουθήσουμε την παράσταση “Για Πάντα Μαζί” δεν είχα καμία αμφιβολία πως θα έβλεπα κάτι πολύ ωραίο και –προσέξτε εδώ- ΚΑΙ σωστό.
Η σκηνοθετική (αλλά και υποκριτική) δεινότητα του Μιχάλη Σμυρλή (Σμυρλης Μιχαλης) είναι δεδομένη, έχω εντελώς προσωπική άποψη επ’ αυτού και πάντα με εντυπωσίαζε ο τρόπος του οπτικοποίησης ενός θεατρικού έργου. Συνεπώς ήταν εντελώς αναμενόμενο αυτό, το οποίο είδα, όσον αφορά το αποτέλεσμα.
Οι δύο βασικοί ήρωες της ιστορίας οι Κώστας Ηλιόπουλος (Konstantinos Iliopoulos) και Σάκης Κλήρης (Sakis Kliris) αποδεικνύουν πως φθάνουν σε επόμενα στάδια υποκριτικής ωριμότητας. Είναι θαυμάσιοι και τόσο πειστικοί. Αυτό μου άρεσε πάρα πολύ, διότι παρατηρώντας την εξέλιξη ενός ηθοποιού αντιλαμβάνομαι και το δυναμικό του.
Ο Χρήστος Αβραντινής (Χρήστος Αβραντινής) όπως πάντα συνεπέστατος στον ρόλο του, καλοδουλεμένη μηχανή για να αποδώσει τις επιλογές του σκηνοθέτη του.
Η Ντίνα Καραγιάννη (Kostadina Karagianni) σαν λαϊκή πόρνη πετυχαίνει τις δύσκολες σκηνές του ρόλου της να τις αποδώσει χωρίς ίχνος προστυχιάς.
Αυτό το σημείο πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα στις παραγωγές, διότι όταν σε κάποιο θεατρικό έργο ή μία κινηματογραφική ταινία υπεισέρχεται το “σεξιστικό υπονοούμενο”, αμέσως φαίνεται η ανεπάρκεια του σκηνοθέτη και των ηθοποιών, οι οποίοι καταφεύγουν στα ταπεινά ένστικτα του θεατή προκειμένου να καλύψουν την αποτυχία της σωστής απόδοσης του ρόλου τους.
Μου άρεσαν πολύ οι επιλογές της Θεοδώρας Τσούλου στα ενδυματολογικά και τα σκηνικά. Θα αναφέρω και τον Άκη Καλαφάτη στην μουσική επεξεργασία και στον “λίγο χώρο” του έργου, όσον αφορά τα ηχητικά έδωσε αυτό, το οποίο έπρεπε.
Το έργο αυτό αν και απλό στην δομή του σεναρίου του κρύβει παγίδες. Και χάρηκα διότι οι συντελεστές ΔΕΝ έπεσαν σε αυτές. Κυριαρχεί η ανθρωπιά και αν και αυτό αποτελεί υποκειμενική μου άποψη, πιστεύω πως η Τέχνη σκοπό έχει να βελτιώνει τους ανθρώπους. Με όποιον τρόπο κρίνει σαν έννοια. Αλλά η Τέχνη από μόνη της είναι αφηρημένη. Οι άνθρωποι την μετουσιώνουν.
Ο Μιχάλης Σμυρλής πέτυχε πλήρως.
Η μόνη παρατήρηση, την οποία θα κάνω και την οποία σκοπίμως άφησα για το τέλος είναι πως οφείλουν να ανεβάσουν τον πήχη, (διότι μπορούν) σε κάθε τομέα και να επιχειρήσουν μία φιλόδοξη θεατρική παραγωγή. Δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα, μπορούν να σταθούν άνετα σε οποιοδήποτε επίπεδο συνεπώς… να το κάνουν!
