Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

Τα Χριστούγεννα του Τζέιμς

Ίσως δεν το γνωρίζετε οι νεώτεροι, αλλά πριν από κάποια χρόνια τα Χριστούγεννα συνδυάζονταν και με κάτι άλλο: με την προβολή των ταινιών του Τζέιμς Μποντ! Ανά δύο χρόνια περίπου συνέπιπτε η πρώτη προβολή της νέας ταινίας του Μποντ με τις εορτές των Χριστουγέννων.

Αρκετές οι ημέρες των αργιών ιδιαίτερα η επομένη των Χριστουγέννων, οπότε φάνταζε απολύτως φυσιολογικό να δούμε κάποια ταινία στον κινηματογράφο. Και φυσικά δεν είχαμε καμία διάθεση να παρακολουθήσουμε ολόκληρη την καταθλιπτική ψυχανωμαλία των σύγχρονων σκηνοθετών εμείς θέλαμε να δούμε… Τζέιμς!

Ο Τζέιμς δεν ήταν κάτι απλό. Ήταν ένα όνειρο, ειδικά για εμάς τα νέα αγόρια:

Απίστευτες ικανότητες, επάγγελμα με πρεστίζ, υπέροχα σπορ αυτοκίνητα και θαυμάσιες γυναίκες (τα έγραψα όχι με την σειρά ενδιαφέροντος). Και πολύ πλούτος μέσα σε όλα αυτά και στυλ. Η πρώτη μου ταινία, την οποία παρακολούθησα σε ηλικία 14 ετών (το 1977) ήταν “Η Κατάσκοπος Που Με Αγάπησε” με πρωταγωνιστές τον Ρότζερ Μούρ και την πανέμορφη Μπάρμπαρα Μπαχ αλλά και τον Κουρτ Γιούργκενς.

Η ταινία εδώ στην Ελλάδα άρχιζε με πολλά γέλια λόγω του ονόματος του παραγωγού της: Άλμπερτ… Μπρόκολι, όπως το διαβάζαμε! Ο Μούρ ήταν πολύ καλός στο ρόλο του και επειδή ήταν και ο πρώτος, τον οποίον είδα μου φάνηκε ο καλύτερος Μποντ από όλους. Το φλεγματικό του χιούμορ (στο ρόλο) ήταν του γούστου μου.

Μία από τις ατμοσφαιρικότερες και αξέχαστες στιγμές της ταινίας και εδικά στην κινηματογραφική αίθουσα (το Ιντεάλ νομίζω) ήταν η σκηνή με το ήχος και φως στην περιοχή της Γκίζας (δίπλα από το Κάιρο, στις πυραμίδες). Μαγεία! Το γεγονός, πως μεγάλο μέρος της ταινίας ήταν γυρισμένο στην Αίγυπτο, την καθιστούσε εξωτικά απόκοσμη. Βέβαια, όταν το παρακολούθησα στην πραγματικότητα το ίδιο θέαμα κάτι του έλλειπε: ούτε Μπάρμπαρα, ούτε δολοφονίες, ούτε στυλ, ούτε τίποτα… ήμουν παρέα μάλιστα με μία… Γερμανίδα, ίδια εμφανισιακά στα νιάτα της με την νυν Καγκελάριο. Μην σας πω, πως είχαν και το ίδιο όνομα! Χα!

Και πάλι σε ένα άλλο σημείο, όπου η επίσης πανέμορφη βοηθός του ultra-πλουσίου κακού δείχνει μία μακέτα ενός πλοίου και ισχυρίζεται πως είναι το μεγαλύτερο τάνκερ της εποχής, δεν μπορούσε παρά να λαθεύει, αφού η Σοβιετική κατάσκοπος Άνια Αμάσοβα (η Μπαχ) δηλώνει “το μεγαλύτερο, μετά το… Καρλ Μαρξ, φυσικά!” Αμετανόητοι! Πάντα το χιούμορ των Σοβιετικών ήταν… ψυχρό και άνοστο.

Ωστόσο η Μπαχ μόλις ολοκληρώθηκε η ταινία (αυτό έλειπε) δήλωσε πως ο χαρακτήρας του Μποντ (της ταινίας) δεν ήταν παρά ενός… σοβινιστικού γουρουνιού!

Πριν από ένα αιώνα όμως τα παιδάκια δεν έβλεπαν Μποντ. Και ειδικά στην Αγγλία, όπου οι συνθήκες διαβίωσης για τον απλό κόσμο ήταν τραγικές. Τότε τα Χριστούγεννα διάβαζαν την άκρως συγκινητική ιστορία με τον Εμπενίζερ Σκρούτζ και τα Πνεύματα των Χριστουγέννων του Καρόλου Ντίκενς. Διότι δεν γνώριζαν καλά-καλά, εάν θα… υπάρχουν τα επόμενα αφού η πείνα και οι αρρώστιες θέριζαν.

Οι εποχές αλλάζουν, ο άνθρωπος παραμένει ο ίδιος και ο Μποντ έτοιμος να υπηρετήσει την Βασίλισσα του εναντίον των κακών! Οι κακοί ποιοί είναι όμως τώρα;

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)