“Ποιος έχει περισσότερο άγχος σε μία σκληρή διεκδίκηση εξουσίας; Εκείνος, ο οποίος είναι ΗΔΗ κάτοχος της εξουσίας ή ο αντίπαλός του;” Αυτό το ερώτημα ισχύει σε κάθε περίπτωση. Σύμφωνα με την Ψυχολογία ο άνθρωπος επιλέγει να μην χάσει από το να κερδίσει. Όχι πάντα φυσικά, άλλωστε δεν θα υπήρχαν κατακτήσεις, επιχειρήσεις, καταστροφές. Η γενική όμως στάση, όσον αφορά την εσωτερική παρόρμηση είναι πως ο φόβος της απώλειας είναι πάντα πολύ μεγαλύτερος από τη χαρά του κέρδους. Και αυτό κατά τη γνώμη μου ισχύει σε κάθε περίπτωση, ασχέτως των αποφάσεων του καθ΄ ενός.
Κάποιες θέσεις είναι τόσο ισχυρές, ώστε και μόνο η ιδέα αποχωρισμού μπορεί να σου δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα στη συνέχεια. Οι κάθε λογής δικτάτορες το… επιλύουν αυτό το ζήτημα με το να καταλύουν τη δημοκρατία, όπου υφίσταται. Το χειρότερο όμως είναι κατά τη γνώμη μου να αναλάβεις νέος θέση εξουσίας, η οποία πάρα πολύ δύσκολα επανα-καταλαμβάνεται. Εάν τη χάσεις μετά θα ζεις με το βάρος μιας τρομακτικής απώλειας (γι΄ αυτό και πολλοί πρώην Πρόεδροι, Πρωθυπουργοί οδηγούνται σε μία αθεράπευτη σχεδόν κατάθλιψη). Πρωταθλήτρια στο τελευταίο οι πρώην Πρωθυπουργοί του Ηνωμένου Βασιλείου.
Σε άλλους πάλι το σύνδρομο της “νίκης” είναι τόσο ισχυρό (θέλουν να κερδίζουν πάντα), ώστε η πιθανότητα ήττας να είναι εξ΄ ίσου τρομακτική με την απώλεια της εξουσίας. Εάν τώρα συνδυαστούν και τα δύο, το ζήτημα αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις.
Το πλεονέκτημα θεωρώ πως πάντα το έχει εκείνος, ο οποίος διεκδικεί μία θέση παρά εκείνος, ο οποίος την κατέχει. Είναι θέμα ψυχραιμίας και αυτο-ελέγχου για τον διεκδικητή, ο οποίος υφίσταται και αυτός το βάρος μιας πιθανής απώλειας της τόσο ποθούμενης νίκης.
