Κάθε πρωί εδώ και χρόνια βλέπω αυτή την εικόνα στην εξώπορτα, πίσω από το θολό τζάμι: ένα γατί με τα ποδαράκια του και τη μουσούδα του να με περιμένει. Είναι η πρώτη μου “εργασία” κάθε ημέρα. Να χαϊδέψω και να ταΐσω το γατί μου, το οποίο είναι ημι-άγριο και πολύ δειλό· μην ακούσει θόρυβο ή δει άνθρωπο εξαφανίζεται.
Όταν ανοίγω λοιπόν την πόρτα σχεδόν πάντα κοντοστέκεται και αναρωτιέται εάν πρέπει να περάσει μέσα· σχεδόν πάντα! Και τα βράδια ελάχιστες φορές το κάνει, διότι αισθάνεται ανασφαλές σε ένα μη ελεγχόμενο περιβάλλον.
Αυτό το ονομάζω “η εμπιστοσύνη της γάτας.” Κάθε φορά διεξάγεται αυτό το τεστ από την πλευρά του γατιού προς εμένα. Γνωρίζω, πως μία –και μόνο μία- φορά να του θυμώσω ή να το τρομάξω, δεν πρόκειται να εμφανιστεί πάλι.
Κάθε ημέρα, δύο και τρεις φορές ή και περισσότερο με Α Ξ Ι Ο Λ Ο Γ Ε Ι ένα ημι-άγριο ζώο και την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπο μου, την εξετάζει σαν να μην υπήρχε κανενός είδους παρελθόν.
Ε! Ακριβώς αυτή είναι η διαφορά ενός ζώου με έναν άνθρωπο. Ο δεύτερος οτιδήποτε και να κάνεις, οσοδήποτε κι αν τσαλαπατήσεις την εμπιστοσύνη του, την καλή του διάθεση και θέληση δεν θα διδαχθεί τίποτα και θα επιστρέψει στον θύτη του.
Βλέπετε έχει χάσει το κριτήριο της αξιολόγησης, αυτό, το οποίο ονομάζω, όπως προανέφερα “εμπιστοσύνη της γάτας”.
Ωραία, είστε άνθρωποι και όχι γάτες· διδαχθείτε όμως και κάτι από τη γάτα!
Σημ. Το γατί αυτό είναι μάλλον της KGB, διότι με ακολουθεί σε κάθε… παράθυρο του σπιτιού ενώ κάθε φορά που ακούει τον ήχο της μηχανής του αυτοκινήτου μου εμφανίζεται από το πουθενά! Είναι και αυτό ένα προνόμιο!
