Τι μου θυμίζει η αλλαγή της ώρας… Όσο ζούσαν οι γονείς μου και επειδή τα αδέλφια μου δεν ήταν πλησίον ήθελαν πάντα να έρχομαι να αλλάζω εγώ την ώρα στα ρολόγια του σπιτιού! Δύο φορές λοιπόν το χρόνο μία… “ανόητη” φαινομενικά ιεροτελεστία. Δεν μπορούσαν να το κάνουν οι ίδιοι;
Μα και βέβαια μπορούσαν! Απλά η μία στροφή ενός ωροδείκτη σε οποιαδήποτε κατεύθυνση τους πρόσθετε κάποια χρόνια στη ζωή τους. Ένας μικρός κύκλος για εσένα, ένας χρόνος για τους γονείς σου.
Θυμηθείτε λοιπόν αυτές τις ημέρες του εγκλεισμού όσες και όσοι τους έχετε ακόμα να κάντε κάτι, το ελάχιστο γι΄ αυτούς. Έναν καφέ, μια εφημερίδα, τις παντόφλες στο κρεββάτι τους, κάτι ασήμαντο τέλος πάντων. Και δεν πρόκειται ούτε να διαμαρτυρηθούν ούτε για τις ατέλειωτες ώρες στο σπίτι.
Στο ελάχιστο “κάτι” κρύβεται το τεράστιο “πολύ”.