Κατ’ αρχήν μου δώσατε τεράστια χαρά με τις ευχές σας! Ειλικρινά ήθελα να απαντήσω με πολύ περισσότερες λέξεις σε κάθε σχόλιο και σε κάθε μήνυμα. Οι ευχές είναι πολύ σπουδαία υπόθεση για να περνούν απαρατήρητες. Και σας γνωρίζω πολύ περισσότερο απ’ όσο ίσως νομίζετε. Συνεπώς ήθελα πολύ περισσότερα να σας έγραφα και σε προσωπικό επίπεδο.
Όμως η περίοδος των γενεθλίων μου συμπίπτει με μία πολύ φορτωμένη περίοδο και δεν έχω αυτήν την πολυτέλεια του χρόνου.
Χθες ήταν μία πολύ επίπονη ημέρα και το βράδυ στο όνειρό μου (τα όνειρα είναι η δεύτερη ζωή μας…) είδα αυτήν την γνώριμη για εμένα εικόνα της αίσθησης της μοναξιάς, αλλά όχι με την έννοια του ότι είσαι μόνος, αλλά ότι μόνος θα πρέπει να ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙΣ.
Είναι δύο εντελώς διαφορετικές μορφές “μοναξιάς” αυτές…
Το να είσαι μόνος σου μπορεί να είναι και θέμα επιλογής ή συνθηκών ή να έχει προκύψει από μη άμεσα ελεγχόμενους παράγοντες από εσένα τον ίδιο· και ενδέχεται να είσαι και με πολλούς άλλους ανθρώπους και πάλι να νοιώθεις μόνος (εξαιρετικά σύνηθες).
Η “άλλη” όμως μορφή μοναξιάς δεν έχει να κάνει με αυτούς τους παράγοντες. Είσαι μόνος, διότι πρέπει να προχωρήσεις. Και ο δρόμος προς τα εμπρός σημαίνει αλλαγές, τις οποίες μόνος σου θα επιλέξεις και μόνος σου θα χαράξεις.
Αυτό δημιουργεί ένα πολύ περίεργο συναίσθημα. Ανατρέξτε πίσω στην ζωή σας. Ανοίξτε τα κεφάλια του βιβλίου σας και θα εκπλαγείτε από τις αλλαγές από κεφάλαιο σε κεφάλαιο. Είναι ακριβώς αυτές οι αλλαγές όμως, οι οποίες δημιουργούν την ζωή.
Ακούω πάρα πολύ συχνά και παρατηρώ τις φοβερές αντιστάσεις των ανθρώπων έναντι των αλλαγών, εξαναγκαστικών ή μη. Υπάρχει μία μοναδική απέχθεια στον άνθρωπο σε ότι αφορά τις μεταβολές στην ζωή του. Θα ήθελε μάλλον μία ήρεμη θάλασσα ξεκινώντας από τον ένα προορισμό έως το τέλος του ταξιδιού του. Αλλά δεν είναι ποτέ αυτό. Φοβερές καταιγίδες, ομίχλη, ναυάγια και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς τον περιμένουν στον δρόμο του. Βέβαια πιο ήρεμα νερά, όταν γνωρίζει την πορεία από τους προηγούμενους και την ακολουθεί.
Το χειρότερο όμως είναι όταν ΕΣΥ ο ίδιος αποφασίζεις να ξεστρατίσεις από την πορεία σου και να εξερευνήσεις και άλλες θάλασσας, άλλα νερά. Τότε το συναίσθημα αυτής της “άλλης” μοναξιάς κυριαρχεί και μαζί της και η αγωνία σου για το άγνωστο.
Ποιο είναι λοιπόν το κριτήριο, ώστε να αποδεχθείς εάν σου προκύπτουν ή να επιδιώξεις τις μεταβολές και να τις μετατρέψεις από μαρτύριο σε περιπέτεια;
Και η μαγική απάντηση: Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ!
Ζεις μονάχα όταν αλλάζεις ΠΡΟΣΦΕΡΟΝΤΑΣ!
Αυτή η τελευταία λέξη κάνει την τεράστια διαφορά· και η προσφορά μπορεί να αφορά τους άλλους αλλά και τον εαυτό σου.
Μην φοβάσαι καμία αλλαγή στη ζωή σου, όταν την έχεις περιβάλλει με την έννοια της προσφοράς. Και η μοναξιά του να προχωρήσεις προς τα εμπρός καθίσταται γλυκιά, όταν γνωρίζεις πως το κάνεις για να δώσεις.
Και ο τίτλος πλέον του άρθρου μεταβάλλεται και αυτός:
Ζεις μονάχα όταν προσφέρεις!
Κάτι ακόμα, το οποίο με δίδαξαν οι σχεδόν 5,5 δεκαετίες μου.
Κ Α Λ Η Μ Ε Ρ Α Σ Α Σ και μην φοβάστε τίποτα, εάν πρόκειται να προσφέρετε!
