Είναι προτιμότερο να είσαι κατ΄ επιλογήν δυστυχής, παρά εξαναγκαστικά ευτυχής. Με την προϋπόθεση βέβαια, πως δεν επηρεάζεις με τη δική σου απόφαση τις ζωές των άλλων.
Όταν το να υποφέρεις έχει εξελιχθεί σε συνήθεια (κάτι εντελώς μη φυσιολογικό), τότε η ολική κατάρρευση σε απελευθερώνει. Ίσως είναι και ο μοναδικός τρόπος προκειμένου να βελτιώσεις τη ζωή σου. Μην φοβηθείς λοιπόν την “αποτυχία” σε ΟΛΟΥΣ τους τομείς. Ούτε χρειάζεται να προσπαθείς περισσότερο και επιπλέον ΚΑΙ να εγκαταλείπεις (ξέχασε αυτό το ανόητο never give up-ποτέ δεν παραιτούμαι)!
Μην “αποτύχεις” όμως ως Άνθρωπος. Αυτό το όριο, εάν το ξεπεράσεις, τότε δεν έχει επιστροφή. Και το never give up μετέτρεψε το σε προετοιμασία ολικής επαναφοράς.