Ο αδελφός του πατέρα μου, Αθανάσιος Σακελλαρόπουλος, ένας υπέροχος, θαυμάσιος και πράος άνθρωπος ήταν από τους μαχητές του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου του 1940. Ο πατέρας μου λόγω της αναπηρίας του δεν μπορούσε να είναι μάχιμος και “ενίσχυε” τον αγώνα μας με τον τρόπο του (γράφοντας ενθαρρυντικές επιστολές και… διηγήματα). Επί κατοχής βέβαια ανήκε στο διαφωτιστικό μέρος του ΕΑΜ στην Αθήνα χωρίς να είναι μέλος κανενός κόμματος, αλλά ένας απλός ιδεολόγος αγωνιστής για την ελευθερία της πατρίδας του.
Το αρχείο των επιστολών το διατηρούσε με μεγάλη επιμέλεια και ευλάβεια, διότι αγαπούσε απεριόριστα τον αδελφό του (ο Αθανάσιος ήταν ο μεγαλύτερος από τα αδέλφια).
Σας παρουσιάζω δύο από τις πολλές επιστολές του θείου μου Αθανάσιου προς τον πατέρα μου από το Ελληνο-Αλβανικό μέτωπο (υπάρχουν και οι επιστολές του πατέρα μου προς τον αδελφό του) και όλες είναι λαμπρά παραδείγματα υγιούς εθνικής ιδεολογίας αλλά και αισθητικής.
Συγκινούμαι και θλίβομαι ταυτόχρονα, όταν σήμερα βλέπω τον φόβο και την μιζέρια εμπρός στις δυσκολίες και όταν μεγάλο μέρος του πληθυσμού επιλέγει να υποστηρίζει μία από τις πλέον άθλιες μορφές ολοκληρωτισμού (τον ναζισμό), οι οποίες πέρασαν ποτέ από την παγκόσμια ιστορία…
Ντρέπομαι… αλλά ας μείνω στην υπερηφάνεια και το ήθος των επιστολών του Αθανάσιου. Τιμή μεγάλη…
