Προχθές την Παρασκευή κατά τις οκτώμισι το απόγευμα έκλειναν κυριολεκτικά τα μάτια μου. Ήδη πριν από τις εννέα το βράδυ είχα ξαπλώσει χωρίς να μπορέσω να διαβάσω έστω μία γραμμή. Με κάποιες φυσιολογικές διακοπές, αφού ξάπλωσα τόσο νωρίς, ξύπνησα στις οκτώ… πράγμα ανήκουστο, διότι το πρωινό είναι το στοιχείο μου.
Σκέφτηκα ότι θα ήμουν ξεκούραστος να κάνω διάφορα από αυτά, τα οποία είχα στο μυαλό μου. Ωστόσο από την ώρα εκείνη μέχρι τις 11:00 περίπου ήμουν καθισμένος στο γραφείο με ανοικτή την οθόνη του υπολογιστή και τις στοίβες τα βιβλία και δεν μπορούσα να κάνω απολύτως τίποτα! Ούτε να μετακινήσω ένα φύλλο χαρτί, ούτε… τίποτα. Αλλά το μυαλό μου σκεφτόταν συνεχώς σε μία κατάσταση νέφους.
Αυτή η δραστηριότητα ονομάζεται “ενεργητική απραξία”. Και πρόκειται περί δραστηριότητας και όχι… απραξίας! Αποτελεί μία συνειδητή απόφαση στο να μην κάνεις… τίποτα. Επειδή προσωπικά είμαι εξοικειωμένος με αυτήν την κατάσταση, όταν το μυαλό μου αρνείται να δώσει οποιαδήποτε εντολή σημαίνει πλέον πως α π α ι τ ε ί από εμένα να εισέλθω σε αυτήν την διάσταση και δεν έχω παρά να το ακούσω.
Αυτό όμως οδηγεί σε μία κατάσταση λανθάνουσας… αποχαύνωσης και προκαλεί υπνηλία και πραγματική αδράνεια, οπότε μετά από κάποιο διάστημα πρέπει σιγά-σιγά να επαναφέρεις το σύστημα σε λειτουργία. Στην αρχή κάνοντας κάτι απλό, αλλά κάνοντας! Το ένα θα προκαλέσει το επόμενο και θα επανέλθεις σε μ ί α μορφή δραστηριότητας, αλλά όχι την κανονική σου (προσέξτε το αυτό).
Η “ενεργητική απραξία” είναι ότι και οι παύσεις στην μουσική. Είναι δράση! Έχει τεράστιο νόημα. Εάν αποφασίσεις να βγεις έξω να πιεις καφέ μόνος ή με φίλες, φίλους ή να οδηγήσεις χωρίς σκοπό ή να κάνεις κάτι ευχάριστο, ακόμα και να συζητήσεις δεν σε θέτει σε αυτήν την δημιουργικότατη μορφή απραξίας. Τούτο, διότι κ ά ν ε ι ς ! Η παύση στην μουσική δεν είναι σιγανός ήχος ή ευχάριστες νότες είναι ολική ανυπαρξία ήχου: είναι σιωπή.
Οι αμέσως προηγούμενες δραστηριότητες προκειμένου να αποφευχθεί η σύγχυσις πρόκειται περί τρόπων κατανάλωσης χρόνου, έστω με ευχάριστο τρόπο και όχι μία διαδικασία ανάπαυλας και προετοιμασίας για την επόμενη κίνηση.
Οι σπουδαίοι άνθρωποι εάν προσέξετε δίνουν την ίδια σημασία και στην παύση και στην δράση. Και αυτή είναι η πρώτη σπουδαία συνέπεια της αντίληψης του φαινομένου.
Η ενεργητική απραξία έχει μία ακόμα σπουδαία συνέπεια: στο διάστημα της δραστηριότητας της γίνεται ένα reset (επανακαθορισμός) της ζωής σου. Διατρέχονται όλα τα συστήματα (και χρησιμοποιώ τη γλώσσα των ηλεκτρονικών υπολογιστών) και επανατοποθετούνται τα προγράμματα. Άρα κατά τη διάρκεια της ενεργητικής απραξίας κατακάθονται όλες οι σκέψεις επαναπροσδιορίζονται οι στόχοι και επέρχεται μία πλήρης ανανέωση ή σε μερικές πιο ισχυρές περιπτώσεις ολική αναγέννηση.
Με αυτόν τον τρόπο οι ίδιοι σπουδαίοι άνθρωποι, όπως προανέφερα αποφεύγουν την ρουτίνα της καθημερινότητας και ουδέποτε αισθάνονται χωρίς νόημα ύπαρξης. Είναι αδύνατον να… “βαρεθείς” ή να αισθανθείς πως δεν έχεις να κάνεις κάτι. Δημιουργούνται συνεχώς τόσες απαιτήσεις, ώστε να σκέφτεσαι πως δεν θα προλάβεις να τις ολοκληρώσεις, άρα επεκτείνεις την διάρκεια ζωής σου και την νεότητά σου ανανεώνοντας την φρεσκάδα και το κέφι σου στη ζωή.
Η ενεργητική απραξία είναι τόσο σημαντική διαδικασία στην ύπαρξη της ζωής, ώστε αποτελεί Θείο Δώρο: και αυτό εκφράζεται με την έννοια του Σαββάτου ή της Κυριακής ή της Παρασκευής, αναλόγως θρησκεύματος. Στην ουσία πρόκειται περί Θεϊκής εντολής και απαίτησης. Βέβαια στην πνευματική της διάσταση έχει μία ευρύτερη έννοια αλλά και πάλι δεν παύει να σηματοδοτεί την πλήρη αναγέννηση του Σύμπαντος ανά δευτερόλεπτο. Η άρνηση σου να αποδεχθείς την ενεργητική απραξία υποδηλώνει και την άρνηση σου να αποδεχθείς την αναγέννηση.
Δεν μπορώ ειλικρινά να σκεφτώ ένα ισχυρότερο όπλο προς την δημιουργία και την αυτοπραγμάτωση.
Συνειδητά λοιπόν επιλέξτε σήμερα να μην κάνετε τίποτα! Αλλά μην κλείσετε τον γενικό διακόπτη του μυαλού σας. Οι παύσεις είναι αναπόσπαστο τμήμα της μελωδίας και όχι της απόλυτης σιωπής!