Είναι εδραιωμένη πεποίθησή μου πως τα κτίρια συμπεριφέρονται ως “ζωντανοί” οργανισμοί… Έχουν “ψυχή” με τον δικό τους τρόπο… Η ομορφιά ενός κτιρίου ωστόσο έγκειται σε πολύ μεγάλο βαθμό στην διαδικασία κατασκευής του… Αυτό κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να το χάσετε (εάν έχετε αυτήν την εύνοια της τύχης)… Αποτελεί μία σπουδαία ιδιομορφία και καθορίζει σε τεράστιο βαθμό το τελικό αποτέλεσμα…
Ο λεγόμενος “σκελετός” ενός κτιρίου άρχισε να αποκτά εικαστικό ενδιαφέρον από ένα τραγικό γεγονός: τους βομβαρδισμούς των Γερμανικών κυρίως πόλεων, όπου μέσα στην καταστροφή και τα ερείπια, οι σκελετοί των θλιβερών κτιρίων απέκτησαν μία άλλη διάσταση. Δείτε την εικόνα της πανέμορφης Δρέσδης μετά τον βομβαρδισμό της… Παραμένει όμορφη αν και εντελώς διαφορετική.
Αυτό για κάποιο λόγο δεν ήταν αντιληπτό παρ’ όλο που υπήρξαν από αιώνες κτίρια, όπου ο σκελετός τους συνέπιπτε με την τελική τους μορφή, όπως ο Πύργος του Άιφελ ή το Crystal Palace και βεβαίως όλες οι μεταλλικές γέφυρες…
Εμένα προσωπικά ο σκελετός ενός κτιρίου με εκστασιάζει και δεν σας κρύβω πως “στενοχωριέμαι” όταν αρχίζει η αναγκαστική του επικάλυψη (από τις τοιχοποιίες και πέραν)… Ωστόσο όπως ένας άνθρωπος αντλεί την ομορφιά του από τις εκφράσεις και τη διάθεσή του και όχι από τον… σκελετό του, το ίδιο ισχύει και για κάθε ένα κτίριο…
Προχθές φωτογράφισα ένα τμήμα της μη ολοκληρωμένης στέγης του κτιρίου και με τη βοήθεια της συννεφιάς και του φωτός αναδείχθηκε ο χαρακτήρας της… Οι “νεύρες” της, οι οποίες σε λίγο θα είναι τμήμα ενός συνόλου και δεν θα εμφανισθούν ποτέ πλέον στην κατασκευή αυτόνομες…
Δείτε και αναλογισθείτε…
