Είναι πολύ θλιβερό να βλέπω αυτοτελή κτίρια χωρισμένα στη μέση ή σε κάποια άλλη αναλογία κλάσματος. Δεν πρόκειται κατ΄ ανάγκην για κάτι κακό, διότι ενώ η ζωή είναι η ίδια αθάνατη δεν ισχύει το ίδιο για τις ζωές των ανθρώπων. Γεννιούνται, πεθαίνουν, νέοι απόγονοι αλλά το κτίσμα παραμένει ενιαίο. Ακόμα χειρότερα βεβαίως εάν υπάρχουν και διαφωνίες διότι τότε προστίθεται άλλος ένας πόνος.
Αλλά το κτίριο εξακολουθεί να είναι ένα.
Εάν τώρα έχουμε την περίπτωση της εξ΄ αδιαιρέτου ιδιοκτησίας, τότε όλοι κατέχουν το όλον, αλλά κανένας δεν γνωρίζει ποιο τμήμα ακριβώς. Χρειάζεται να διανεμηθεί με κάποιον τρόπο η περιουσία και να καταστεί διαιρετή. Η περιουσία διαιρείται αλλά το κτίριο όχι. Αυτό παραμένει.
Και τι συμβαίνει εάν ο ένας ιδιοκτήτης μπορεί να το επισκευάσει ενώ ο άλλος όχι;
Τότε μία διαχωριστική γραμμή καθορίζει την παρά φύσιν διαίρεση. Διότι εάν καταρρεύσει ένα τμήμα του παραμελημένου κτιρίου τότε αυτομάτως καθίσταται και το άλλο μη λειτουργικό. Δεν μπορείς να διαιρέσεις έναν άνθρωπο ούτε ένα έθνος ούτε μία πρωτεύουσα, διότι το αποτέλεσμα, το οποίο θα προκύψει δεν θα είναι παρά ένα ανεξόφλητο επικίνδυνο γραμμάτιο στο μέλλον.
Φυσικά ούτε ένα κτίριο.
