Ο Δάσκαλος ήταν ευθύς και αγέρωχος. Ήμασταν μόλις 7-8 ετών αλλά η εποχή ήταν σκληρή. Μετά τις πρώτες “γλύκες” της γνωριμίας μας, μας κοίταξε έναν-έναν στα μάτια και μας είπε:
“Είσαστε μικρά παιδιά, αλλά η ζωή γύρω σας δεν είναι μικρή. Έχετε γαλουχηθεί με κάποιες ιδέες και νοοτροπίες από τους γονείς σας, αλλά δεν είναι αρκετό. Σας έχουν μιλήσει για την Ελλάδα αλλά υπάρχουν κι άλλες χώρες. Απλά γεννηθήκατε εδώ.”
“Θέλω να σκεφτείτε τώρα πώς θα νοιώθατε εάν η χώρα μας μπορούσε να καταστρέψει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Πώς θα σκεφτόσασταν εάν τα κορίτσια απαγορεύονταν να είναι στο σχολείο, γατί είναι κορίτσια. Πώς θα νοιώθατε εάν ερχόταν στο σπίτι σας κάποιος και έπαιρνε τον πατέρα σας και δεν τον βλέπατε ποτέ πιά. Και τέλος πώς θα νοιώθατε εάν απαγορευόταν να γελάσετε ή να μιλήσετε ελεύθερα με τους συμμαθητές σας.”
Παγώσαμε.
“Αυτά, τα οποία μόλις σας είπα” συνέχισε, “γίνονται δίπλα σας σε γειτονικές ή μακρινές χώρες και είναι πραγματικότητα ακόμα και για ένα παιδί στην άγουρη ηλικία σας. Και η παιδική σας ξεγνοιασιά δεν θα υπήρχε.”
Η ιστορία είναι φανταστική. Δεν έγινε ακριβώς έτσι. Αλλά τότε ακόμα και σ’ έναν ελάχιστο βαθμό γνωρίζαμε πως θα μ π ο ρ ο ύ σ ε να ήταν κι έτσι.
Σημ. Η δημοσίευση στην “ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ” με θέμα την (δική μας) πρώτη ημέρα στο σχολείο.
http://www.pelop.gr/?page=article&DocID=540139&srv=28
