Υπάρχει ένα θέμα με τις λίμνες, τουλάχιστον σ΄ εμένα. Μου προκαλούν κάποιο… φόβο· κάτι μυστηριακό. Πλησιάζοντας τις όχθες μιας λίμνης, ειδικά όταν έχεις τη συνολική εικόνα της, νοιώθεις κάπως παράξενα. Ένα ρίγος σε διαπερνά.
Οι σκηνοθέτες το έχουν εντοπίσει αυτό, ίσως χωρίς να μπορούν να αντιληφθούν την αιτία και το χρησιμοποιούν στις ταινίες τους. Θρίλερ, εξαφανίσεις, παράξενα πλάσματα, κρυμμένοι θησαυροί, άνομα μυστικά, όλα συνθέτουν την αίσθηση, την οποία μία λίμνη αποπνέει.
Γιατί όμως;
Τι είναι αυτό, το οποίο προσδίδει αυτήν την ιδιαιτερότητα σε μία λίμνη και όχι στη θάλασσα; Αυτά σκεφτόμουν σήμερα παρατηρώντας τη λίμνη Τσιβλού, τις φωτογραφίες της οποίας παραθέτω. Λοιπόν! Μία λίμνη έχει… όρια! Είναι σαφώς καθορισμένη και περιορισμένη! Ό,τι και να κρύβεται ή να μην κρύβεται, καλό ή κακό, ανθρώπινο ή αλλόκοσμο είναι ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ! Δεν ξεφεύγει αλλά –προσοχή εδώ- όταν είσαι κοντά της ή μέσα της ή επιπλέεις ούτε και εσύ μπορείς να του ξεφύγεις! Μυστικό ή φανερό, φανταστικό ή πραγματικό, αντικείμενο ή άυλο, πραγματικότητα ή δοξασία είναι σταθερά κρυμμένη ή μάλλον βυθισμένη μέσα στη λίμνη. Και μπορεί να είναι και όλα τα προηγούμενα εκεί μέσα συγκεντρωμένα. Και σίγουρα είναι, διότι ο χρόνος φροντίζει να συλλέγει στοιχεία κάθε είδους στον περιορισμένο αυτό χώρο.
Πλησιάζοντας τις όχθες της αναρωτιέσαι τι θα συναντήσεις. Θα πεταχτεί ένα άγνωστο κήτος, θα επιπλέει μία βαλίτσα, θα δεις σημάδια… χμ ή μήπως από μακριά μία λευκή βάρκα με μία κατάλευκη κοπέλα να κρατά στα χέρια της ένα αστραφτερό ξίφος; Ειδικά τότε… τι κάνεις;
Σήμερα δεν είδα τίποτα απ΄ όλα αυτά. Κάποια στιγμή όμως νόμισα πως είδα μία σκιά με μαύρο χιτώνα και ένα δρεπάνι στα χέρια να επιπλέει στη λίμνη. Μπα! Ιδέα μου ήταν! Αλλά εκείνο το οποίο με τρόμαξε περισσότερο δεν ήταν ό,τι νόμιζα πως έβλεπα, μα εκείνο, το οποίο ΔΕΝ άκουγα. Διότι το τρομακτικότερο όλων είναι η ΣΙΩΠΗ. Σε μία λίμνη δεν ακούς τίποτα. Κι όταν δεν ακούς τίποτα, αρχίζεις να ακούς τον εαυτό σου.
Πολύ… επικίνδυνες οι λίμνες!
