Πριν από λίγες ημέρες παραδόθηκε στην κυκλοφορία η λεγόμενη μικρή περιμετρική της Πάτρας. Χρειάστηκαν 14 χρόνια για την ολοκλήρωση ενός δρόμου λίγων χιλιομέτρων και αυτά ούτε καν σε αστικό περιβάλλον. Δεν γνωρίζω λεπτομέρειες και τους λόγους, αλλά όσα προβλήματα και να υπήρχαν και εννοώ αρχαία, απαλλοτριώσεις, δύσκολα εδάφη ή άλλες αγκυλώσεις 14 χρόνια είναι πολλά.
Αλλά και η δικαιοσύνη δεν φημίζεται για την ταχύτητα της. Μία δεκαετία ενδεχομένως για μία αστική υπόθεση είναι ένα σύνηθες χρονικό διάστημα. Και πολλές φορές η δεκαετία είναι και η… σύντομη εκδοχή.
Οι “αντιδράσεις” γενικώς και τα αντανακλαστικά των φορέων επίσης ακολουθούν τον προηγούμενο κανόνα. Ακόμα και η εφορία, η οποία “βελτιώθηκε” τελευταίως χρειάζεται κάτι χρόνια για να διαπιστώσει τις οφειλές και ώσπου να κινηθεί ίσως ο οφειλέτης να μην υπάρχει (και παρακαλώ μην σας βάζω ιδέες).
Αλλά και πολλά άλλα έχουν μία μεγάλη τάση εγγενούς βραδύτητας. Αργά τα έργα, αργή η λειτουργία της δικαιοσύνης, αργό το δημόσιο, αργές οι συγκοινωνίες, αργός ο ιδιωτικός τομέας, ακόμα και τα… ζώα μου αργά! Τι απομένει λοιπόν από τα προηγούμενα;
Μία μόνιμη γκρίνια. Και φυσικά δεν είναι παράλογο να υπάρχει γκρίνια ούτε και επικροτώ τα προηγούμενα. Αλλά για να δούμε κάπως διαφορετικά το ζήτημα. Ή μάλλον πως προσεγγίζεται ΚΑΙ διαφορετικά; Και ένα βήμα ακόμα:
Μήπως μπορούμε να το μετατρέψουμε σε σπουδαίο πλεονέκτημα;
Τα σημεία είναι δύο! Το πρώτο έχει να κάνει με την βιωματική αίσθηση της έννοιας του χρόνου. Στην Ελλάδα αναφερόμαστε σε χιλιετίες. Δίπλα μας υπάρχουν μνημεία και απομεινάρια χιλιάδων ετών. Από την προϊστορική αρχαιότητα έως σήμερα. Αντιλαμβανόμαστε τις χρονικές διαστάσεις από την εποχή της αρπαγής της ωραίας Ελένης και τον Τρωικό πόλεμο τουλάχιστον. Συνεπώς το διάστημα του εγκεφαλικού μας χρόνου είναι περίπου 3-4,000 χρόνια. Τι είναι λοιπόν τα 14 χρόνια της περιμετρικής; Χρονική σταγόνα στον ωκεανό της αιωνιότητας!
Μάλιστα η ίδια η περιμετρική στα λίγα χιλιόμετρα της το αποδεικνύει με τα αρχαία ένθεν κι ένθεν καθώς και με ένα υπό… κατάρρευση κτίσμα του 1900 σε έναν πολυσύχναστο κόμβο! Ο χρόνος… πέφτει στο κεφάλι μας!
Το γράφω αυτό, διότι στις Ηνωμένες Πολιτείες ο εγκεφαλικός χρόνος δεν είναι περισσότερος από 4 αιώνες (και για πάρα πολλούς μετανάστες ούτε καν εκατό χρόνια). Άρα τα 14 χρόνια εκεί είναι σημαντικό κλάσμα σε σχέση με την ύπαρξη του κράτους και τις προσλαμβάνουσες εμπειρίες. Το ωραίο είναι βέβαια πως και εκεί υπάρχουν σε πάρα πολλούς τομείς εξ’ ίσου μεγάλες καθυστερήσεις.
Και έρχομαι στο ερώτημα:
Πώς μετατρέπεται αυτό σε πλεονέκτημα;
Προσέξτε! Δεν επιθυμώ να εξωραΐσω τα πράγματα. Διότι μέσα στον κυνισμό αυτόν κρύβονται τραγωδίες λόγω των καθυστερήσεων. Η ασφαλής πλέον νέα εθνική οδός Αθηνών – Πατρών εάν είχε ολοκληρωθεί, ως όφειλε νωρίτερα θα είχε σώσει πολλούς ανθρώπους. Αλλά ίσως είναι μία αδιόρθωτη κατάσταση αυτή. Είναι ένα δεδομένο. Και δεν φαίνεται να αλλάζει. Ακόμα και τα μνημόνια θα ακολουθήσουν τον ιστορικό χρόνο της Ελλάδας για να ολοκληρωθούν.
Αυτή λοιπόν η αίσθηση βραδύτητας και πλήθους ανοικτών υποθέσεων και εκκρεμοτήτων νομίζεις πως θα σου ξετινάξει το νευρικό σου σύστημα. Δες το αλλιώς όμως! Στην πραγματικότητα σου δίνει τεράστιο περιθώριο χρόνου για να δημιουργήσεις πολύ περισσότερα. Εκκρεμότητες από εδώ, εκκρεμότητες από εκεί κάτι πρέπει να κάνεις στο ενδιάμεσο.
Ξεκινάς κάτι διαφορετικό ενόσω οι άλλες εκκρεμότητες… εκκρεμούν (!) και εάν και αυτή δεν μετατραπεί σε εκκρεμότητα θα έχεις υλοποιήσει κάτι, το οποίο προηγουμένως ούτε καν θα σκεφτόσουν να το κάνεις. Διότι θα έπρεπε να ασχοληθείς με αυτό, το οποίο τακτοποιήθηκε άμεσα!
Αλλιώς γκρινιάζεις, περιμένεις να ολοκληρωθούν τα όσα είναι σε εκκρεμότητα (καλά κρασιά δηλαδή) και σου φεύγει η ζωή… περιμένοντας. Μην αδρανοποιείσαι όταν κάτι δεν προχωρά γρήγορα. Άφησέ το. Ένα ομόλογο αγόρασες χωρίς να το καταλάβεις, το οποίο θα ωριμάσει κάποια στιγμή στο μέλλον και τότε μπορεί να σου είναι πολύ χρήσιμο. Μπορεί βέβαια και να χάσει και την αξία του. Ομόλογο είναι όχι διαμάντι.
Κάνε περισσότερα, δεχόμενος πως κάποια θα τελματώσουν και εκμεταλλεύσου τον διαθέσιμο χρόνο, τον οποίον θα σου απελευθερώνουν.
Η ζωή υποστηρίζει πλήρως την προηγούμενη θεωρία. Δεν έχει σημασία πόσα χρόνια ζεις. Σημασία έχει πόσα δημιουργικά πράγματα κάνεις.
Σημ. Το επόμενο άρθρο μου, πολύ σύντομα (σε 2-3 χρονάκια)!
