Διαβάζοντας την εξαιρετική ανάρτηση παρακάτω της φίλης μου ΑΝΔΡΙΑΝΗ ΔΡΙΒΑ , όπως και τα σχόλια και νοιώθοντας κάπως περίεργα από τον χαρακτηρισμό μου ως “σκηνοθέτη” (δεν τον έχω συνηθίσει, διότι ο ίδιος έχω αυτό-χρησθεί), αναρωτήθηκα για την ανθρώπινη ευτυχία.
Ο πολύ σπουδαίος Ρώσος συγγραφέας Βλαντιμίρ Γκαλακτιόνοβιτς Κορολένκο (1853-1921) εξέφρασε την άποψη πως “Ο Άνθρωπος γεννήθηκε για να ‘ναι ευτυχισμένος, όπως το πουλί για να πετάει”.
Ένα υπέροχο ρητό, το οποίο εκφράζει και τον εξαιρετικά φιλελεύθερο χαρακτήρα του ιδίου. Σφοδρός επικριτής των Τσάρων και αργότερα των Μπολσεβίκων, ο Κορολένκο ήταν και από την ίδια την πολύ δύσκολη ζωή του, προορισμένος για να πετάει ελεύθερος.
Το ρητό του όμως δεν είναι ορθό κατά τη γνώμη μου.
Τι σημαίνει άραγε “ευτυχία”;
Αλήθεια, ποιος μπορεί να δώσει ένα ακριβή ορισμό;
Ο άνθρωπος ΔΕΝ γεννήθηκε για να είναι ευτυχισμένος. Διότι τότε θα ήταν στάσιμος. Ίσως η προσωπική του ικανοποίηση ή η εσωτερική του αρμονία να του προσέδιδε μία αίσθηση γαλήνης, αλλά τότε δεν θα είχε οράματα.
Το όραμα στοχεύει στο άπειρο και ο Άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος, διότι αυτή τη δίψα του για κάτι περισσότερο θα την θυσίαζε στο εφήμερο και τον μικρόκοσμό του. Και τα ταξίδια στο άπειρο δεν είναι καθόλου εύκολα• κάθε άλλο!
Κι ερχόμαστε στο αρχικό ερώτημα…
Ποιος μπορεί να δώσει απάντηση; Μα, μόνο η Τέχνη! Διότι μόνο μέσω της Τέχνης μπορεί κανείς να αγγίξει τα όρια της απέραντης ελευθερίας. Χωρίς δεσμά, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς περιορισμούς… Και η Τέχνη δεν είναι πάντα “καλή”. Αντικατοπτρίζει τον εσωτερικό κόσμο του καλλιτέχνη και αναλόγως με τον κόσμο του θα προκύψει και το δημιούργημά του.
Μαύρη ψυχή – μαύρη τέχνη, καθαρή ψυχή – αναδυόμενη τέχνη.
Τι είναι λοιπόν ένας “σκηνοθέτης”;
Μήπως ένας, ο οποίος έχει μάθει πώς να “στήνει” τους ηθοποιούς του και να διηγείται μία ιστορία; Μήπως ο άνθρωπος, ο οποίος καθοδηγεί άλλους με τα τεχνικά μέσα, τα οποία διαθέτει; Μήπως οι σπουδές, τα βραβεία και η διασημότητα;
Όχι! Ο σκηνοθέτης, σκηνοθετεί με τον ΔΙΚΟ ΤΟΥ τρόπο την ίδια την ζωή. Σπαράγματα της ζωής, στα οποία προσκαλεί τους ηθοποιούς του να συμμετάσχουν. Και μέσω αυτής της διαδικασίας να γίνουν καλύτεροι Άνθρωποι και ο Κόσμος καλύτερος. Το ίδιο και αυτός. Άρα να προσεγγίσουν την “Ευτυχία”!
Διότι αυτό είναι το ιδανικό της Τέχνης. Και αυτό είναι το ιδανικό της σκηνοθεσίας:
Η υπόθεση! Η διδαχή και όχι ο τρόπος… και τούτο για έναν καλύτερο Κόσμο.
“Τίποτε λοιπόν δεν τελειώνει εάν δεν έχει τελειώσει πραγματικά” αγαπητή Ανδριανή και ο Κόσμος μας έχει πολύ μεγάλη απόσταση να διανύσει.
Ας σκηνοθετήσουμε ακόμα ένα μικρό βήμα προς την βελτίωσή του.
Την “ευτυχία” δεν μπορούμε να την κατακτήσουμε. Αλλά μπορούμε τουλάχιστον να πετάμε ελεύθεροι σαν τα πουλιά!
