Κάλιο γαϊδουρογύρευε παρά γαϊδουρόδενε και όχι το αντίστροφο. Διότι ως έχει περίτρανα αποδειχθεί όσες και όσοι νομίζουν πως έχουν δέσει τον γάϊδαρό τους, άλλοτε διαπιστώνουν πως δεν ήταν αυτός ο γάϊδαρος, τον οποίον θα ήθελαν, άλλοτε το σχοινί είναι φαγωμένο και κόβεται, άλλοτε και δυνατό να είναι το σχοινί λύνεται από μόνο του και τέλος πάντων ψάχνοντας για έναν γάϊδαρο ίσως συναντήσουν ένα άλογο.
Και ως εκ τούτου προτείνω συμπληρωματικά την μετασχηματισμένη παροιμία:
Γαϊδουρομαζώματα, αλογοσκορπίσματα (αντί του ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα) κοινώς μένεις στον γάϊδαρο και χάνεις την δυνατότητα να εύρεις άλογο. Βέβαια στο τέλος ίσως δεν βρεις τίποτα και χρειαστεί να περπατήσεις, αλλά είτε καβάλα στο γαϊδούρι είτε με τα πόδια σημασία έχει ο στόχος σου. Εάν τον θέλεις πραγματικά θα φτάσεις.
Αλλά και το γαϊδουράκι μην το υποτιμάμε καθόλου καθώς έχει και αυτό τον λόγο του και καθίσταται πολύτιμο: αντέχει! Μιμήσου το!
Γαϊδουροκινηθείτε λοιπόν… γαϊδούρια!
Σημ.: “Γαϊδούρια” προσφωνούσε ο πατέρας μου τους μαθητές του (με χιούμορ φυσικά, θα σας το επιβεβαιώσουν οι ίδιοι), διότι ήταν έκφραση ειλικρινούς ενδιαφέροντος. Ως γνήσιος χωρικός που ήταν στην ψυχή, αγαπούσε τα πολύτιμα και άκρως συμπαθή γαϊδούρια και τι φυσιολογικότερο να χρησιμοποιεί την έκφραση αυτή μόνον θετικά. Βέβαια υπάρχουν και πραγματικά… γαϊδούρια, αλλά τι να κάνουμε τώρα; Αυτή είναι η γαϊδουροζωή!
