(Ιούλιος και τότε)
Σε αυτό το θαυμάσιο έγχρωμο φιλμ (το οποίο σας συνιστώ να το δείτε προσεκτικά, μαζί με το δεύτερο του 1936 στα σχόλια) παρουσιάζεται το Βερολίνο περίπου 2 μήνες μετά τη λήξη του Β΄ Π.Π. Όταν το παρακολουθώ πάντα έρχονται στο μυαλό μου (και με την ίδια περίπου σειρά μάλιστα) οι παρακάτω σκέψεις:
1. Όποιος επιθυμεί να κατακτήσει κάτι, το οποίο δεν του ανήκει και εις βάρος των υπολοίπων, εάν δεν τα καταφέρει θα υποστεί την τιμωρία του (“Ουαί της ηττημένοις” – Κοινώς αλίμονο στους ηττημένους).
2. Μόλις πριν 5 χρόνια από το φιλμ (το 1939) το Βερολίνο ήταν η πρωτεύουσα του κόσμου. Η ισχυρότερη πόλη… Δείτε το αντίστοιχο του 1936 στα σχόλια.
3. Ένας παρανοϊκός, εγωπαθής άνθρωπος και μόνον είναι ικανός να προκαλέσει απέραντη δυστυχία, πόνο και καταστροφή σε εκατοντάδες εκατομμύρια άλλους.
4. Ο άνθρωπος αυτός δεν θα μπορούσε να το επιτύχει, εάν οι “άλλοι” (η πλειοψηφία) δεν ήσαν είτε αφελείς καλόπιστοι είτε ηλίθιοι είτε απογοητευμένοι είτε αδρανείς –πολύ προσοχή εδώ- είτε όλα τα προηγούμενα σε συνδυασμό ή μαζί. Αυτοί τους δίνουν την ευκαιρία και είναι αυτοί, οι οποίοι μετά συνήθως είναι στους τάφους (μαζί του μεν, αλλά ο ίδιος δεν έχει πρόβλημα).
5. Το άλγος, το οποίο προκαλεί ένας άθλιος άνθρωπος στην εξουσία συντρίβει το ηθικό ενός λαού και τον διαλύει, (εξ’ ου και το “Κυλώνειο άγος”). Έχει τεράστια σημασία ποιος είναι στην κορυφή.
6. Οι άνθρωποι έχουν την ακατανίκητη τάση να επιλέγουν ακριβώς αυτήν/όν, ο οποίος τείνει να δημιουργήσει τα προηγούμενα, διότι μαγεύονται από την (φαινόμενη) δύναμη, ενώ οι ίδιοι (οι της εξουσίας) είναι και οι πλέον δειλοί –κοινώς ύπουλα, μοχθηρά μικρά ανθρωπάκια-. Απλά ξεγελούν πολύ εύκολα τους αφελείς ή καλόπιστους.
7. Η δύναμη είναι το κλειδί. Μόνο αυτή έχει διπλό πρόσημο και ποτέ δεν γνωρίζεις ποιο από τα δύο τελικά θα επικρατήσει.
8. Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για εκείνον, ο οποίος είναι στην κορυφή της εξουσίας.
Ξαναδείτε τα δύο φιλμ τώρα.