Με αφορμή ένα σχόλιο-ερώτημα με το εάν αξίζει να επισκευαστεί ή όχι ένα προσφυγικό σπίτι, όπως αυτά στις φωτογραφίες από την Πλατεία Ελευθερίας των Πατρών έχω να απαντήσω τα εξής:
Ο τρόπος αποκατάστασης ενός κτιρίου είναι υπόθεση τεχνικής φύσεως. Εάν αξίζει ή όχι να γίνει είναι υπόθεση οικονομικής αλλά πολλές φορές ΚΑΙ συναισθηματικής φύσεως.
Θα είμαι ειλικρινής: για να αποκαταστήσεις ένα κτίριο πρέπει προηγουμένως να γνωρίζεις την δομή του, (πως κατασκευάστηκε δηλαδή αλλά και τις λεπτομέρειες συνδέσεων, ένα πάρα πολύ σπουδαίο ζήτημα). Ενώ έχω μελετήσει και κατασκευάσει περισσότερες από 50 μονοκατοικίες από οπλισμένο σκυρόδεμα (beton) ή από πέτρα και έχω ασχοληθεί και ενισχύσει περίπου 15 διατηρητέα ή πέτρινα δεν έχω ποτέ μου αναλάβει ένα προσφυγικό κτίσμα. Δεν γνωρίζω λοιπόν τον τρόπο κατασκευής και την δομή του. Συνεπώς και τον τρόπο θεραπείας του και κατ’ επέκταση το κόστος.
Η επιστήμη όμως είναι μία. Είτε μία πέτρα επάνω στην άλλη είτε ολόκληρος ουρανοξύστης στις ίδιες φυσικές αρχές στηρίζονται. Και τα κτίρια αυτά όταν τα προσεγγίσει κανείς θα τα κατανοήσει και θα εντοπίσει τις αδυναμίες τους και πως να τα επαναφέρει και ενισχύσει. Αλλά την εμπειρία για το συγκεκριμένο είδος δεν την διαθέτω, όπως και για πάρα πολλά άλλα είδη κατασκευών.
Από τις φωτογραφίες φαίνεται πως είναι προκατασκευασμένα με τα δεδομένα της εποχής. Με την προκατασκευή δεν έχω ασχοληθεί καθόλου. Αλλά η διαισθητική μου αντίληψη με καθοδηγεί σε μία ολική επέμβαση αφού το βασικό δομικό στοιχείο είναι ένας συμπαγής τοίχος. Δεν έχω ιδέα από τα υπόλοιπα (είδος εγκαταστάσεων, δάπεδα, στέγες). Εάν το κόστος αποκατάστασης υπερβαίνει το 70% ενός καινούργιου πρέπει να εξεταστεί η πιθανότητα ασυμφόρου.
Θα πρέπει να προσεχθεί και το εάν είναι διατηρητέα ή όχι επίσης από ιστορικής απόψεως μάλλον παρά από αισθητικής.
