Χθες το βράδυ είδα πως κάποιο κρατικό κανάλι μετέδιδε τη θαυμάσια κινηματογραφική ταινία “Αλλοίμονο στους Νέους” με πρωταγωνιστή το Δημήτρη Χορν. Η ταινία είναι σε σενάριο του Αλέκου Σακελλάριου και παραγωγής του 1961· αν μη τι άλλο 60 περίπου χρόνια πριν γυρίζονταν ταινίες, οι οποίες είχαν χιούμορ και συναισθηματισμό και όχι όπως οι εισαγόμενες μικροαστικές καταθλιπτικές και μίζερες των τελευταίων δεκαετιών.
Η υπόθεση δεν είναι πρωτότυπη αφού βασίζεται στον μύθο του Φάουστ του Γκαίτε αλλά σίγουρα είναι έξοχα προσαρμοσμένη από τον μαιτρ του είδους Σακελλάριο στα Ελληνικά δεδομένα.
Αλλά και το αρχικό μυθιστόρημα του Γκαίτε και ως εκ τούτου και η ταινία πάσχουν σοβαρά όσον αφορά τη μονοδιάστατη λογική τους. Τι εννοώ; Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε μία “πώληση” ψυχής στο Διάβολο με αντάλλαγμα τη νιότη και την ως εκ τούτου συνέπεια την καρδιά μίας νέας όμορφης κοπέλας. Αλλά το τέλος είναι κακό. Ο Γκαίτε ως Γερμανός προφανώς δεν μπορούσε να αποφύγει τη μαύρη καταστροφική εξέλιξη (το έχει σύστημα η Γερμανία αυτό, αφού πουλήσει τη ψυχή της στο Διάβολο να τα χάνει όλα καταστρέφοντας ταυτοχρόνως και τους υπολοίπους). Ο Σακελλάριος πονηρότερος, αφού σε αφήνει να πιστεύεις στην ταινία πως είναι όλα αυτά πραγματικότητα λίγο πριν το τέλος το μετατρέπει σε όνειρο και τροποποιεί το μύθο με ένα χολιγουντιανό “happy end” (ευτυχισμένο τέλος). Λογικότερον και Ελληνικότερον.
Αλλά το ερώτημα τίθεται σκληρό και σοβαρό:
Γιατί να είναι ο Διάβολος πάντα κερδισμένος και ο άνθρωπος χαμένος; Στο κάτω-κάτω της γραφής τι το παράλογο έχει η επιθυμία ενός ανθρώπου να ξαναβρεί τα νιάτα του και να γράψει εκ νέου τη ζωή του διαθέτοντας όμως την πολύτιμη εμπειρία του; Για σκεφτείτε τι όμορφο που θα ήταν εάν είχαμε τη δυνατότητα λίγο πριν το τέλος για μία δεύτερη ευκαιρία ζωής με την προτέρα εμπειρία. Κάποια… ρύθμιση θα έπρεπε να υπάρχει εδώ.
Ή μήπως υπάρχει;
Κι όμως! Υπάρχει! Ο Τζών Κονσταντάϊν ένας φανταστικός χαρακτήρας (και… φανταστικός τύπος) δεν σκέφτηκε με τους περιορισμούς της δυτικής σκέψης και της συντηρητικής μονοδιάστατης λογικής. Σκέφτηκε… πολυδιάστατα!
Ήλθε λοιπόν σε συμφωνία πώλησης της ψυχής του με… δύο Κυρίους της Κολάσεως: τον Βελζεβούλ και το Αζαζέλ και πούλησε ανεξάρτητα και στους δύο την ψυχή του! Αλλά και ο ίδιος ο Διάβολος είχε απαιτήσεις αφού το… οικόπεδο (δηλαδή η Κόλαση είναι δική του). Συνεπώς ο Κονσταντάϊν εξασφάλισε τη μόνιμη νιότη και αθανασία, αφού κανείς από τους τρεις δεν μπορούσε να αποκτήσει την ψυχή του εάν δεν κατέστρεφε τους άλλους δύο, πράγμα μάλλον δύσκολο. Και βεβαίως οι αγοραστές του, προκειμένου να μην απωλέσουν το αγορασμένο αγαθό τους (δηλαδή την ψυχή του Κονσταντάϊν) από δυνάστες μετατράπηκαν σε προστάτες! Είναι περίπου η ίδια κατάσταση με τις τράπεζες και τα δάνεια, όταν είσαι χρεωμένος πολλαπλώς και με πολλές. Εάν θέλουν να πάρουν τα χρήματά τους πίσω θα πρέπει να σε προστατεύσουν και να σε σώσουν!
Και ο Κονσταντάϊν με αυτή την τόσο απλή πολυδιάστατη κίνηση κατάφερε να παραμένει νέος και ωραίος μονίμως (εκτός βεβαίως τη στιγμή της καταστροφής της Κόλασης και των Κυρίων της), αλλά ποιος νοιάζεται για τότε; Μία… μετάνοια και θα τακτοποιηθούν όλα!
Και εάν με ερωτήσετε πως θα μπορούσε να το κάνει ο δύσμοιρος Φάουστ του Γκαίτε ή ο Χορν του Σακελλάριου θα σας απαντήσω πάλι με την πολυδιάστατη προσέγγιση:
Εάν καταφέρεις να επικοινωνήσεις με τον Διάβολο μπορείς να επικοινωνήσεις και με οποιανδήποτε άλλον θελήσεις. Είναι θέμα πλέον… τηλεπικοινωνιών (ίσως και χρεώσεων περιαγωγής) παρά κάτι διαφορετικό. Αλλά οι κακοί, οι οποίοι πωλούν την ψυχή τους στο Διάβολο ούτε αυτό δεν μπορούν να σκεφτούν. Μία συναλλαγή πράττουν και αυτή μόνο σε κακό τους βγαίνει (και παίρνουν στο λαιμό τους και τους άλλους).
Τελικό συμπέρασμα: η κακία είναι ένδειξη μεγίστης βλακείας ενώ η μονοδιάστατη λογική ένδειξη μεγίστης ανοησίας.
Τζών Κονσταντάϊν λοιπόν για πάντα!
