Αισχρότης 1
Δεν ήθελα να το σχολιάσω αυτό…
Διάβασα για κάποια αισχρά και πανάθλια σχόλια στο ανοιχτό (μάλλον) προφίλ της δολοφονημένης κοπέλας στη Ρόδο. Αναρωτιέμαι πόσο άρρωστοι είναι κάποιοι άνθρωποι και ζουν και ανάμεσά μας.
Έρχομαι σε δύσκολη θέση όταν με ερωτάτε γιατί πιστεύω πως ο άνθρωπος είναι στο βάθος καλός. Θέλω όμως να το πιστεύω. Θέλω να μην χάσω αυτή την πίστη μου, διότι σε αντίθετη περίπτωση δεν θα έχει νόημα. Δεν θα έχει νόημα και δεν θα είναι δίκαιο για όλους τους πραγματικά καλούς.
Αισχρότης 2
Εάν σας φάνηκε η αθλιότητα των σχολίων απίστευτη, πως δηλαδή κάποιος γράφει αισχρά λόγια για ένα δολοφονημένο κορίτσι, αναλογιστείτε το παρακάτω:
Ίσως γνωρίζετε μία (πολύ) αρρωστημένη κιν/κή ταινία του Μπράιαν ντε Πάλμα την “Μαύρη Ντάλια”. Εγώ δεν μπόρεσα να την δω καθόλου εύκολα. Η Μαύρη Ντάλια όμως υπήρξε και ήταν το ψευδώνυμο μίας κοπέλας, η οποία δολοφονήθηκε με τον πλέον αποκρουστικό τρόπο (τι να γράψω τώρα) στο Λος Άντζελες το 1947. Το έγκλημα παραμένει ανεξιχνίαστο.
Πού όμως είναι η επιπλέον αισχρότης, πέραν του εγκλήματος;
Όταν ταυτοποιήθηκε η σορός ρεπόρτερς της Los Angeles Examiner επικοινώνησαν με την μητέρα της να την ενημερώσουν (δήθεν) πως η κόρη της είχε κερδίσει σε κάποιον διαγωνισμό ομορφιάς.
Αφού συνέλλεξαν όσες περισσότερες προσωπικές πληροφορίες μπορούσαν της αποκάλυψαν ότι η κόρη της είχε δολοφονηθεί…. Πόσο πιο εμετικό;
Και όχι μόνον αυτό. Αλλά προσφέρθηκαν στην συνέχεια να της πληρώσουν τα εισιτήρια και την διαμονή (έμενε στην Βοστόνη νομίζω) προκειμένου να την απομονώσουν και να έχουν την αποκλειστικότητα των ειδήσεων (αν και της είπαν αναληθώς πως επρόκειτο να βοηθήσει στις έρευνες για την διαλεύκανση του εγκλήματος της κόρης τους).
Οι εφημερίδες Los Angeles Herald-Express και η Los Angeles Examiner του Γουίλιαμ Ράντολφ Χίρστ δεν άφησαν κόκκο άμμου να μην τον εκμεταλλευτούν και να κατασκυλεύσουν το πτώμα και την μνήμη της άτυχης κοπέλας. Και όχι μόνον αυτής.
Αισχρότης 3
Και τι έχει μείνει από όλα τα προηγούμενα;
Ο θαυμασμός για τον “μεγιστάνα” του πλούτου (από τις αθλιότερες και σιχαμερότερες μορφές-υποκείμενα της ιστορίας), με το άκρως κακόγουστο παλάτι του, ο “Πολίτης Κέιν”, του Όρσον Γουέλς, η οποία θεωρείται και μία από τις καλύτερες παραγωγές, η “Μαύρη Ντάλια” του Ντε Πάλμα και τέλος η (ξεχασμένη) μαμά της κοπέλας, η οποία μετακόμισε στην Καλιφόρνια για να είναι κοντά στον τάφο του παιδιού της μέχρι και τον δικό της θάνατο.
Το τελευταίο ίσως (και θέλω να πιστεύω) να απαλύνει κάπως τις αισχρότητες…
