Τελικά μετά από 54 και σύντομα 55 έτη ζωής κατάλαβα (υποθέτω δηλαδή) δύο πράγματα:
Πως οι έννοιες αισιοδοξία και απαισιοδοξία είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες, φανταστικές και χωρίς νόημα.
Δεν υπάρχουν ούτε αισιόδοξοι ούτε απαισιόδοξοι.
Υπάρχουν μόνον όσες και όσοι θεωρούν την ζωή ανεκτίμητο δώρο και θέλουν να την χαρούν, ασχέτως χαράς ή λύπης ή οτιδήποτε τους συμβαίνει και όσες και όσοι την θεωρούν φορτίο και αγκομαχούν να την διεκπεραιώσουν επίσης ανεξαρτήτως συνθηκών.
Αυτό είναι το πρώτο.
Το δεύτερο, το οποίο έμαθα είναι πως οι πρώτοι οφείλουν να διδάξουν στους δεύτερους αυτήν την πολύ ωραία αλήθεια.
Τότε θα μπορούν να ονομάζονται ΚΑΙ Άνθρωποι.
