Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου γάτες και γατάκια πάντα υπήρχαν στα σπίτια, όπου κατοικούσα. Σκυλάκι όμως ποτέ. Είναι κάπως κρίμα αυτό, αλλά το σκυλάκι έχει απαιτήσεις σε φροντίδα και σε χρόνο. Δεν μπορούσα -ούτε και μπορώ- να ανταποκριθώ σε κανένα από τα δύο· ενώ τουλάχιστον οι γάτες είναι πολύ αυτόνομες, όπως γνωρίζετε.
Ως εκ τούτου ελάχιστα γνωρίζω από τον τρόπο φροντίδας ενός σκύλου. Προ ημερών όμως έτυχε και συνόδευσα ένα κουταβάκι στην κτηνίατρο για την απαραίτητη φροντίδα του. Η αλήθεια είναι πως μετά δεν θα ήθελα να το… επιστρέψω.
Στη συζήτηση με την κτηνίατρο έμαθα αρκετά και ενδιαφέροντα για την συμπεριφορά και τους τρόπους αντιμετώπισης του κατοικίδιου αυτού ζώου.
Αρχικά να σημειώσω, πόσο σημαντικό είναι οι πληροφορίες να προέρχονται από επιστήμονα. Και μάλιστα ένας κτηνίατρος νομίζω έχει πολύ δύσκολο έργο, διότι το ζωάκι δεν μιλάει· βέβαια και ένα μωράκι επίσης δεν μπορεί να εκφραστεί, αλλά το ζωάκι είναι κάτι διαφορετικό. Είμαι σίγουρος πως πάρα πολλοί από εσάς έχετε σκυλάκια και σίγουρα γνωρίζετε… τόμους εγκυκλοπαιδειών, απλώς εγώ εστίασα σε δύο από τα πολλά, τα οποία άκουσα και ΕΙΔΙΚΑ στο δεύτερο:
Α. Όταν ερώτησα την γιατρό, πόσα καταλαβαίνει το σκυλάκι η απάντησή της ήταν κοφτή: Όλα! Και…
Β. Η συμπεριφορά έναντι του πρέπει πάντα να είναι η ενθάρρυνση και επιβράβευση και ποτέ η τιμωρία!
Το Α. είναι αναμενόμενο και δεν με εξέπληξε. Το Β. όμως είναι πολύ σημαντικό και αμέσως προκαλεί το ερώτημα:
Πόσο εφαρμόζεται αυτό στις ανθρώπινες κοινωνίες;
