(Un Homme et Une Femme)
Από πολύ μικρό η μητέρα μου με έστελνε να παρακολουθώ κινηματογραφικές ταινίες. Ήμουν πολλές φορές στα όρια ηλικιακά αλλά κάπως ξεγλιστρούσα, ίσως και οι ταξιθέτες δεν έδιναν και πολύ μεγάλη σημασία. Παρεμπιπτόντως εκεί όπου απέτυχα ήταν στην πρώτη ταινία του… Πολέμου των Άστρων. Ήταν έξω ένας αστυνομικός με είδε και δεν με άφησε. Ο Πόλεμος των Άστρων είχε χαρακτηρισθεί ως ακατάλληλος… δια ανηλίκους! Το 1977 ήμουν 14 ετών.
Τέλος πάντων αυτά είχε η τότε εποχή.
Το “Ένας Άνδρας και μία Γυναίκα” με την αξέχαστη και προσφάτως αναχωρήσασα εις τα Ουράνια Ανούκ Αιμέ και τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν δεν πολυήθελα να το δω. Η μητέρα μου, μου είχε πει πως ήταν μία ρομαντική ιστορία και αυτό στα 12-13 μου (η ταινία είναι του 1966) δεν με ενδιέφερε. Αλλά είχε και… αυτοκίνητα και αγώνες και κάπως πείστηκα.
Η ταινία αυτή μου έκανε βαθύτατη εντύπωση και τη θυμάμαι σα χθες. Δεν ήταν ακριβώς ο ρομαντισμός της αλλά η προσέγγιση της σχέσης δύο ανθρώπων. Το κρίσιμο όμως σημείο της ταινίας ήταν ένα μήνυμα (δεν γράφω τίποτα σχετικό με την πλοκή της για όσες και όσους δεν την έχουν παρακολουθήσει).
Η Ανούκ (Άννα) στέλνει στον Τρεντινιάν (Ζαν Λουί) ένα τηλεγράφημα με το περιεχόμενο:
“Μπράβο! Σ΄ αγαπώ, Άννα.”
Και τότε ο Τρεντινιάν μετά από έναν εξαιρετικά εξαντλητικό αγώνα Le Mans 24 ωρών με ιδιαίτερα δυσμενείς καιρικές συνθήκες μπαίνει στην άλλη Mustang, η οποία χρησιμοποιείτο κατά τη διάρκεια του αγώνα και οδηγεί όλη τη νύχτα για το Παρίσι, όπου είναι η Άννα (της ταινίας).
Διότι σκέφτεται και συνομιλεί με τον εαυτό του πως όταν μια γυναίκα σου στέλνει ένα τέτοιο τηλεγράφημα (μήνυμα), πηγαίνεις σε αυτήν ό,τι κι αν γίνει!
Εκπληκτική σκέψη!
Και το επίσης εκπληκτικό soundtrack της ταινίας στα σχόλια…
