Πριν από πολλά χρόνια είχα στις οικοδομές έναν μάστορα• μάλλον έναν βοηθό του μάστορα. Ήταν μεγάλης ηλικίας. Κάθε πρωί ερχόταν πάντα πολύ ήρεμος, έφερνε ένα κασσετοφωνάκι και από το πρωί έως το τέλος της ημέρας άκουγε κάποια συγκεκριμένα λαϊκά τραγούδια. Μην φανταστείτε τίποτα βαριά λαϊκά. Αυτά τα κλασσικά του είδους.
Κάποια στιγμή, επειδή το παρατήρησα αυτό, τον ερώτησα με τρόπο:
“Σας αρέσει πολύ αυτός ο νεαρός τραγουδιστής (ακουγόταν από τη φωνή) και τον ακούτε συνέχεια, έτσι δεν είναι;”
Και μου απαντά γεμάτος συγκίνηση και με ένα πρόσωπο να λάμπει:
“Είναι ο γιος μου!” και συνέχισε:
“Τον ακούω και αγαλλιάζει η ψυχή μου!”
Πιο ευτυχισμένο πρόσωπο δεν θυμάμαι να έχω δει…
Καλό σας βράδυ!
