Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

The Catians 

(Ελληνικός τίτλος: Γάτιανς ή Γατονέζοι)

Τα τελευταία 5-6 χρόνια παρακολουθώ με πολύ ενδιαφέρον την ιστορία μιας οικογενείας. Το όνομά της είναι “The Catians” ( Γάτιανς ή Γατονέζοι στα Ελληνικά).

Είναι όπως κατ’ αναλογίαν οι Dubliners (Δουβλινέζοι) του James Joyce ή οι The Bostonians (Οι Βοστωνέζοι) του Henry James.

Τους Γάτιανς τους γνώρισα μέσω της πρώτης προγόνου τους. Ήλθε στη γειτονιά χωρίς να γνωρίζω τίποτα για το παρελθόν της. Την βοηθούσα συνεχώς, αλλά αυτή είχε μία μόνιμη πολύ έντονη καχυποψία. Κάποια στιγμή γέννησε και επέλεξε κάποιο χώρο στον κήπο (σωστή επιλογή όσον αφορά την ασφάλειά της, αλλά πολύ κακή επιλογή, όσον αφορά την θέση. Κάτω από μία μπανανιά με μόνη προστασία τα φύλλα της, ενώ υπάρχουν πολύ καλύτεροι χώροι).

Χάρηκα, διότι θεώρησα πως θα μπορούσα να γίνω φίλος με τα παιδιά της. Δεν τα πείραξα όσο ήταν μικρά, της έβαζα φαγητό της ίδιας ενώ αυτή γνώριζε ότι γνώριζα που ήταν τα παιδιά της. Μόλις μεγάλωσαν λίγο και μπορούσα να τα πιάσω τα πήρε και τα μετακίνησε σε έναν εγκαταλελειμμένο χώρο μη προσπελάσιμο από εμένα.

Στην πορεία τα πέντε παρατημένα παιδιά της αφού μεγάλωσαν άρχισαν να έρχονται για βοήθεια. Αλλά ήταν τόσο καχύποπτα και ανεκπαίδευτα και αυτά. Τελικά από τα πέντε έμειναν δύο ενώ η μάνα χάθηκε.

Το ένα ήταν αγόρι, το άλλο κορίτσι.

Με τον καιρό το κορίτσι γέννησε στην ίδια θέση με τη μαμά της επίσης κάποια παιδιά. Το κορίτσι, γυναίκα πια, ήταν επίσης εξαιρετικά καχύποπτη. Το αγόρι που και που κατάφερνα να το πλησιάσω.

Από αυτή τη τρίτη γενιά δεν έμεινε κανένα. Η ιστορία επαναλήφθηκε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο (γέννησε στο ίδιο σημείο, τα πήρε όταν ήμουν έτοιμος να τα προσεγγίσω) και τελικά συνέχισα να φροντίζω το αγόρι και τη νέα μάνα. Από τα πέντε πάλι, το ένα το βρήκα αρκετά μεγάλο πνιγμένο στα σκαλιά της εξώπορτας, ενώ το άλλο πήρε την κάτω βόλτα και εξελίχθηκε σε κλεφτρόνι έως ότου κάποια στιγμή χάθηκε και αυτό.

Συνέχισα να φροντίζω ωστόσο το αγόρι και το κορίτσι.

Με το αγόρι τελικά άρχισα να αποκτώ μία σχέση εμπιστοσύνης. Με μεγάλη υπομονή και τροφή, κατάφερα να του εμπνεύσω αίσθημα σιγουριάς και αρχίσαμε να επικοινωνούμε πολύ καλύτερα.

Το κορίτσι πάλι έμεινε έγκυος και γέννησε άγνωστο πόσα παιδιά. Αυτήν τη φορά όμως τα πήγε στο απρόσιτο σημείο εξ΄ αρχής. Πριν από λίγο καιρό ένα βράδυ έγινε ένας φοβερός καυγάς με κάποιους άγνωστους παρείσακτους και έκτοτε το κορίτσι χάθηκε. Παράτησε όμως και αυτή τα παιδιά της, τα οποία άκουγα με σπαρακτικές κραυγές να την αναζητούν (μαζί και τροφή), έως ότου σίγασαν και αυτά για πάντα.

Τώρα από τους Catians (Γάτιανς) έμεινε το αγόρι, το οποίο αν και ακόμα έχει μερικά στοιχεία καχυποψίας, μπαίνει στο σπίτι, συζητάμε ενώ από παλιά μόλις άκουγε τη μηχανή του αυτοκινήτου, απ΄ όπου κι αν ήταν πεταγόταν να με χαιρετήσει.

Πέντε γενιές έως τον αφανισμό, διότι το αγόρι σαν πατέρας δεν μπορεί να αποτελέσει με ασφάλεια σημείο αναφοράς. Η μάνα καθορίζει την καταγωγή.

Όπως καταλάβατε αναφέρομαι σε μία οικογένεια γάτων, εξ΄ ου και το χαρακτηριστικό επώνυμο Γάτιανς ή Γατονέζοι. Και αυτή η ιστορία είναι άκρως διδακτική για την ζωή, διότι εμπεριέχει δύο καθοριστικά σημεία επιβίωσης και προόδου, τα οποία στην περίπτωση των Γάτιανς δεν τηρήθηκαν.

Το πρώτο είναι η έλλειψη ε μ π ι σ τ ο σ ύ ν η ς !

Παιδιά! Η εμπιστοσύνη δ ε ν είναι αφέλεια! Η εμπιστοσύνη αποτελεί υψηλότατου επιπέδου νοητική λειτουργία. Η εμπιστοσύνη ε ί ν α ι κρυμμένη ευφυΐα. Όχι μόνο αυτό αλλά είναι και διαδραστική. Εκπέμπεις μηνύματα εμπιστοσύνης (στην πραγματικότητα είσαι σαν φάρος σε ακρωτήρι) και αναμένεις να γίνουν αντιληπτά και να αποκρυπτογραφηθούν από τον καπετάνιο του πλοίου. Εάν δεν γίνουν θα τσακιστεί το πλοίο στα βράχια και σαφώς δεν θα ευθύνεται ο φάρος για αυτό.

Συνεπώς εμπιστεύεσαι και σε εμπιστεύονται όσοι κατανοούν αυτόν τον κώδικα. Οι καχύποπτοι ούτε φάρους βλέπουν, ούτε χάρτες ναυσιπλοΐας πιστεύουν. Σε όλα υπάρχει ένας λάκκος, μία παγίδα στημένη ειδικά για αυτούς! Και φυσικά τσακίζονται συνεχώς στα βράχια, αφού προσπαθούν να ερμηνεύσουν τα μηνύματα του φάρου με άλλον τρόπο από τον προφανή, ή τα σημάδια του χάρτη ως προσπάθεια σίγουρης εξαπάτησης τους. Τσακίζεται βέβαια και ο φάρος πολλές φορές από την πρόσκρουση ή σκίζεται ο χάρτης και τελικά όλοι είναι χαμένοι.

Οι Γάτιανς ξεκληρίστηκαν, διότι δεν με εμπιστεύθηκαν, την στιγμή, όπου και οι… γάτες μπορούν να αντιληφθούν πόσο αγαπάω τα ζώα. Και φίδι να συναντήσω μάλλον θα συζητήσουμε για την τοξικότητα του δηλητηρίου του. Η γάτα όμως και οι απόγονοί της αυτό δεν εννόησαν να το καταλάβουν ποτέ. Και χάθηκαν!

Το δεύτερο είναι αυτό, το οποίο λέγεται με κοινό τρόπο ξ ε σ ό ϊ σ μ α !

Ο,τι ξεκίνησαν οι προ-προ- παππούδες ή γιαγιάδες προ αιώνων σωστό τότε ή λάθος συνεχίζεται μέχρι και τις επόμενες γενιές, σαν να μην άλλαξε τίποτα. Ένας πραγματικός ορισμός της κλειστής κοινωνίας (όπως κατά κάποιον τρόπο την όρισε ο Καρλ Πόπερ). Μα ούτε χιλιοστό απόκλιση από την πεπατημένη. Ούτε μία αίσθηση επαναξιολόγησης των καταστάσεων.

Και μία κλειστή κοινωνία οδηγεί σε μία εκφυλισμένη κοινωνία, μία παρηκμασμένη και στο τέλος αφανισμένη κοινωνία και προφανώς πολύ συχνότερα οικογένεια. Και η κόρη γάτα θυμηθείτε έπραξε ακριβώς όπως η μάνα της και δεν αντελήφθη ούτε ποιος ήταν ο κίνδυνος, ούτε ο εχθρός μα ούτε και ο φίλος. Και χάθηκε το σόι της μαζί κι αυτή.

Μπορεί η αρχή να ήταν λαμπρή αλλά η ακραία καχυποψία και η απόλυτη έλλειψη εμπιστοσύνης στους άλλους και την ζωή, καθώς και η με τεράστιο πείσμα εμμονή σε κάποια δεδομένα, ενδεχομένως μία άλλης εποχής ή συνθηκών οδήγησαν τους Catians στην ανυπαρξία…

Καχυποψία και περιχαράκωση and you are finished (κοινώς, είσαι τελειωμένος)!

Ναι αλλά πριν λίγο χάιδεψα και τάισα το άλλο γατί, το οποίο με υπερ-αγαπά αν και προέρχεται από την ίδια οικογένεια.

Ακόμα λοιπόν και στις σκληρότερες κοινωνίες ή οικογένειες πάντα θα υπάρχει κάποια ή κάποιος με το δυναμικό της ευφυΐας της εμπιστοσύνης αλλά και του ξεσοίσματος. Μόνο πως αυτή ή αυτός ο κάποιος θα δημιουργήσουν την δική τους προοδευτική ανοικτή κοινωνία και οικογένεια και δεν θα αποτελέσουν συνέχεια της προηγούμενης.

Συμπέρασμα: υπάρχει πάντα ε λ π ί ς και ακόμα και στις σκοτεινότερες περιόδους ο σπόρος του καλού είναι ανθεκτικότατος και υπαρκτός αλλά και έτοιμος να αναπτυχθεί.

Ισχύει και για κοινωνίες αλλά και οικογένειες!

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)