Αυτό έγραφα στις 13 Νοεμβρίου 2013:
Πριν από αρκετό καιρό παρακολουθούσα μία “τυπική αστυνομική ταινία” -ενδιαφέρουσα και καλογυρισμένη ωστόσο-… Κάποια στιγμή τα πράγματα έφθασαν σε «αδιέξοδο» για τον πρωταγωνιστή της (ο οποίος ήταν και ο “κακός”). Σε μία εντελώς προσχεδιασμένη σκηνοθετημένη και κινηματογραφική σκηνή ο γιος του “κακού” παίζοντας ένα ηλεκτρονικό παιγνίδι φθάνει σε ένα επίσης “αδιέξοδο” με τον ήρωά του (όπως συνέβαινε και με τον πατέρα του, χωρίς να το γνωρίζει όμως)· ερωτά τότε ο μικρός τον μπαμπά του… “Τι κάνεις όταν είσαι σε αδιέξοδο;”… και η απάντηση του “κακού”:
-“Προχωράς!”…
Αυτό το γράφω στις 9 Ιανουαρίου 2017:
Τότε υπήρχε μία (θεωρητική) απορία: Μα πως προχωράς αφού ο τοίχος είναι εμπρός σου και σε κλείνει και δεν έχεις καμία διέξοδο; Δεν θα πέσεις επάνω του;
Τελικά εφαρμόζοντας με απόλυτη πίστη και συνέπεια την προηγούμενη συμβουλή, (την οποία προφανώς πιστεύω απόλυτα) διαπίστωσα εν μέσω πάρα πολλών και σοβαρών αδιεξόδων ένα πράγμα:
Όταν προχωράς, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, προχωρά και ο… τοίχος μαζί σου! Και όσο νομίζεις ότι θα πέσεις επάνω του, τόσο αυτός απομακρύνεται.
Τι κερδίζεις;
Το αδιέξοδο ίσως δεν αίρεται. Λόγω της μετακίνησης όμως του τοίχου υπάρχει περίπτωση να εμφανισθεί κάποια άλλη δίοδος διαφυγής!
Το συμπέρασμα; Αδιέξοδα λοιπόν;;; Προχωράτε ακόμα περισσότερο!
Σημ. Η φωτογραφία είναι από το εξαιρετικό σύστημα παροχής ύδρευσης της Ακρόπολης των Μυκηνών, το οποίο προφανώς έχει διέξοδο! Για τα υδραυλικά της εποχής και τον τρόπο δόμησης σε επόμενα. Για την ώρα καλά αδιέξοδα!
