Αυτή ήταν η πρώτη φράση του βιβλίου, την οποίαν διάβασα όταν άρχισα να μελετώ τη βιογραφία του Βούδα. Δεν έχω καμία σχέση με τον Βουδισμό ή άλλες θρησκείες, αλλά πάντα ήθελα να μάθω σε βάθος τους πυλώνες στους οποίους στηρίζεται ένας Βουδιστής, ένας Ινδουιστής, ένας Χριστιανός, ένας Μουσουλμάνος…
Μόνον όταν προσεγγίσεις τις “εργοστασιακές ρυθμίσεις” και τις εφαρμόσεις και στον δικό σου τρόπο σκέψης θα μπορέσεις να κατανοήσεις τον τρόπο δράσης κάποιου έξω από τα δικά σου δεδομένα.
Αυτό αποτελεί και το μυστικό της επιτυχίας σύμφωνα με τον Σουν Τσου στο μνημειώδες έργο του “Η Τέχνη του Πολέμου”, το οποίο συνιστώ σε κάθε έναν να μελετήσει σε βάθος. Γράφτηκε τον 6ο αιώνα προ καινής εποχής και αποτελεί έναν, κατά κάποιον τρόπο οδηγό επιβίωσης και επιτυχίας στις μάχες της καθημερινής ζωής.
Βέβαια το “περιέλαβαν” και διάφορα μπουμπούκια των εταιριών με δυτικό τρόπο σκέψης και νόμισαν πως είναι αρκετό να το εφαρμόσεις στη διοίκηση των επιχειρήσεων. Αλλά αυτό είναι καίριο λάθος, διότι πρώτα πρέπει να εκπαιδευτείς να σκέφτεσαι ως Βουδιστής Κινέζος και κατόπιν να εφαρμόσεις τις διδαχές του βιβλίου.
Αλλά μάλλον ξέφυγα από το σκοπό του άρθρου.
Εάν δεχτείς εξ΄ αρχής πως η ζωή είναι πόνος αυτομάτως κάθε στιγμή ευτυχίας θα τη θεωρείς προνόμιο! Και το προνόμιο ενέχει τη λογική του δώρου. Και το δώρο είναι αυτό, το οποίο σου δημιουργεί χαρά!
Ο Ραββίνος Νάχμαν του Μπρέσλοβ από την άλλη πλευρά θεωρούσε πως το να είσαι πάντοτε χαρούμενος είναι Θεϊκή εντολή.
Είναι ασύμβατες λοιπόν οι δύο θεωρήσεις του Βούδα και του Νάχμαν;
Καθόλου, κατά τη γνώμη μου. Αντιθέτως!
Από τη στιγμή κατά την οποίαν δέχεσαι πως η ζωή είναι πόνος, οτιδήποτε άλλο, το οποίο ξεφεύγει από τον πόνο δεν μπορεί παρά να σε καθιστά χαρούμενο. Και επιπλέον σε απαλλάσσει από την εξαιρετικά κακή συνήθεια να διαμαρτύρεσαι για ό,τι συμβαίνει. Αφού όλα είναι… πόνος πού το πρόβλημα;
Το ότι υπάρχουν διαβαθμίσεις πόνου είναι ένα άλλο θέμα. Αλλά επειδή όλα διέπονται από κάποιο Θεϊκό σχέδιο, το γιατί αυτός ο πόνος “επέλεξε” εσένα πιθανόν να αποτελεί ένα προνόμιο προκειμένου να βελτιώσεις την ανθρωπότητα.
Ωραία να τα γράφεις Τεύκρο, παρά να τα βιώνεις θα μου αντιτείνετε και δίκιο θα έχετε. Ωστόσο αυτό το άκουσα από τον πατέρα ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες, ο οποίος θεωρούσε τον εαυτόν του προνομιούχο, διότι μέσω αυτής της επιλογής μπορούσε να διδάξει (και να βελτιώσει) τον κόσμο να αποδέχεται τη διαφορετικότητα και όχι μόνον.
Διότι αγαπητές μου φίλες και αγαπητοί μου φίλοι το να αποβάλλεις τους φοβερούς περιορισμούς του “εγώ” και να συνειδητοποιήσεις πως επιλέχτηκες να γεννηθείς ως μέλος της ανθρωπότητας είναι διότι “κάποιος” αποφάσισε πως είσαι αναγκαίος για την ύπαρξή της.
Ακόμα και εάν η ζωή είναι πόνος.
Δείτε και εδώ (Η Ζωή είναι Πόνος).
